Voor al uw financiële behoeften kunt u contact opnemen met:

E-mail: ale_hofstra@hotmail.nl


NB: U hoeft niets vooraf te betalen, het is gratis

Ik bied je leningen vanaf 3.000 euro

Ik bied leningen van 3.000 euro tot 900.000 euro aan iedereen die het kan terugbetalen met rente. Voor iedereen die geïnteresseerd is in het schrijven naar mij, niet-serieuze persoon gelieve zich te onthouden Ik ben een particulier die lening biedt tussen serieuze Individuen die behoefte hebben aan kleine bedrijven, persoonlijke investering. Ik doe lokale leningen en internationale leningen aan mensen over de hele wereld. Neem vandaag nog contact met mij op en laat me weten welk bedrag u wilt lenen. Ik ben bereid om binnen 48 uur na ontvangst van uw geformuleerde verzoek onze aanvragers tevreden te stellen.

Hier is zijn e-mail: ale_hofstra@hotmail.nl

Beste mensen voor wie dit gastenboek leest, Wij zijn gestopt varen en hebben de Armira verkocht
Dus ook het meevaren kan bij ons niet meer kijk hiervoor op de site van de BVB
https://www.bureauvoorlichtingbinnenvaart.nl/de-binnenvaart/keertje-meevaren/

Een mooie ervaring

Beste Willeke en Rien,

Al weer een paar dagen aan de vaste wal na bijna een week op de binnenwateren doorgebracht te hebben met jullie.
Wat een fantastische ervaring .
Was dit al jaren van plan maar iedere keer is er wel weer wat waardoor het niet door kan gaan.
Zondagavond ben ik bij jullie aan boord gegaan zodat ik maandagmorgen er bij kon zijn als het laden begint. Alu gruis wordt geladen. Het zijn tonnen. Jullie drukken de tonnen lading uit in vrachtwagens… Het waren 70 vrachtwagens.

Tijdens het laden een onderbreking van het proces….. kraan defect, gewoon rustig wachten totdat hij het weer doet zei Rien, kan zo klaar zijn maar ook uren duren.
Geduldig wachten….. gelukkig duurde het maar een uur en konden we verder met laden.
Iets later dan gepland beginnen we de reis naar Keulen via de Waal en de Rijn.

De dagen aan boord verliepen erg plezierig. Eten en drinken perfect. Wat kan jij lekker koken Willeke!
Gesprekstof meer dan voldoende aanwezig. Mooie verhalen. Willeke en Rien gaven een echte inkijk in het leven van de binnenvaartschippers.
Varen, je weet van te voren nooit waar naar toe, je weet nooit wat je moet laden, je weet van te voren nooit wat je die reis gaat verdienen. Dat is het leven van binnenvaartschippers.
En als je dan in welke haven dan ook gelost hebt maar weer wachten op je volgende
vracht. Weer weet je niet waar naar toe en wat je gaat vervoeren.
Kan soms wel dagen duren….

Heb erg genoten van deze trip. Onderweg mooie dorpen en omgevingen gezien.
Door de Corona crisis was het niet erg druk op het water maar als je dan een wat grotere boot ziet met auto’s en je je zelf afvraagt hoeveel het er zouden zijn heeft Willeke al contact gezocht met haar college om te vragen hoeveel auto’s hij geladen heeft. 500 Fords.
Ongelooflijk !! Dat scheelt heel wat vrachtwagens op de weg. Je vraagt je af waarom er niet vaker wordt gekozen voor vervoer over het water?

Na 3 dagen varen kwamen wij in Keulen aan. De boot is 110 meter lang. Rien legt de boot aan alsof je je auto parkeert Door de ervaring van Rien, leek het heel eenvoudig, maar hij heeft wel meer dan 30 jaar ervaring hoor !

De volgende dag van boord met een fantastische ervaring rijker.

Willeke en Rien, wat heb ik genoten.
Dank voor deze mooie ervaring en dank voor de persoonlijke manier waarop en waarmee jullie mij gedurende deze reis hebben opgevangen. Ik ben een ervaring rijker en heb kennis kunnen maken met een stukje problematiek van de binnenvaart en de binnenvaartschippers.
Alles was keurig in orde, mooie ruime slaapkamer met alles erop en eraan.
Nogmaals.. heb veel van jullie geleerd en ik heb deze reis als zeer bijzonder ervaren.

Er is een spreekwoord: 2 kapiteins op een schip ….. maar jullie hebben mij laten zien dat dat juist heel erg goed kan gaan !!

Beste Willeke en Rien, nogmaals dank , blijf gezond en veel sterkte in de aankomende periode.
Wens jullie veel reizen met veel vracht en een goede prijs daarvoor maar vooral
Een Behouden Vaart.

Met vriendelijke groet,
Harry

Nog nooit zag ik zóveel oud roest bij elkaar als op die maandag dat ik in Duisburg opstapte voor een paar dagen gezellig meevaren met Rien en Willeke van Veen op hun Cargoschip Armira.
Enorme bergen geplette auto’s, verwrongen staalconstructies en verroest betonijzer op “Schrottinsel 13”. En daar tussendoor kruipen als torren een aantal “grijpkranen” die orde in de chaos proberen te scheppen door soort-bij-soort bergen te maken.
Een complex van de Duitse firma Thyssen dat zich over honderden meters uitstrekt in het havengebied Ruhrort..
Het laadruim van de Armira is nog halfvol met een lading “Schrott” die schipper Rien eigenlijk liever niet vervoert vanwege de onvermijdelijke schade en krassen. Maar ja, een lucratief en kort reisje van Düsseldorf naar
Duisburg laat je natuurlijk niet gauw schieten.
Tot ’s avonds laat wordt nog gelost maar pas de volgende ochtend kan het ruim worden schoongeveegd en “aangedweild”. Het vuile roestige spoelwater wordt niet overboord gepompt maar op geheel milieu-verantwoorde wijze in een grote bak afgevoerd.
Pas tegen een uur of tien kan mijn auto, ergens langs een kade verderop, samen met die van de schipper aan boord worden gehesen en dan begint de reis van het “Ruhrgebiet” naar Dordrecht. Stroomafwaarts dus, met een naar verhouding behoorlijke vaart van zo’n 10 knopen (Willeke en Rien houden het gewoon op ongeveer 18 km/u) zakken we de Rijn, de Waal en later de Boven- en Beneden Merwede af naar Dordrecht.
We hebben een voorspoedige reis, genieten van prachtig weer en fraaie uitzichten en al diezelfde avond arriveren we in de Wilhelminahaven.
Daar moet 1200 ton Aluminium Hydraat opgehaald worden.
Eigenlijk een beetje weinig voor het gebruikelijk benutte laadvermogen van het schip, maar wegens corona verwerkt de fabriek in Duitsland deze grondstof niet zo snel als normaal.
Dat laden begint ’s avonds om half twaalf nog en gaat boven verwachting verrassend snel. Met scheppen van ongeveer 10 ton per ‘hap’ haalt een kraan de korrelige lading uit een naastgelegen drijvende voorraadbak en stort het stuivend op de aangegeven plek in de Armira. Een computer in het stuurhuis geeft aan waar de volgende scheppen gestort moeten worden om een evenwichtige verdeling te bereiken. Heel fascinerend om die nachtelijke bedrijvigheid in het felle licht van de draaiende en zwaaiende schijnwerpers te kunnen volgen.
Rond half twee kan de ijkmeester met zijn meetlat de diepgang, en daarmee de hoeveelheid lading, komen meten en zijn stempel op de vrachtpapieren drukken. Tijd om te slapen.

Als ik de volgende morgen wakker word blijkt de Armira naar een andere ligplaats te zijn ‘verhaald’ en biedt mijn raam het uitzicht op een coaster: de Capetan Vassilis II, geregistreerd in Nassau, die in de nacht ook een ligplaats in de Wilhelminahaven heeft gevonden. Het schip heeft alle kenmerken van een échte coaster die, met vier eigen hijskranen aan boord, in nagenoeg elke haven hoe klein ook, zelf zijn vrachten kan laden en lossen.
Omdat wij niet eerder dan vrijdag in de haven van Niehl welkom zijn, Rien naar de tandarts moet, en er verder ook nog wat zaken afgehandeld dienen te worden, vertrekken we pas aan het einde van de middag.
Niet erg want het is prachtig weer en er is genoeg te zien aan activiteiten om ons heen en de sfeer midden in zo’n wereldhaven te proeven.
Bovendien komt eerst nog de Herman 5, een motortankscheepje , langszij want de Caterpillar hoofdmotor van dik 1800 pk draait immers niet op lucht!
Nadat ook de auto weer aan boord gehesen is zetten we koers naar Keulen.
Hoewel we lang niet het maximale laadvermogen hebben benut ligt het schip toch wel wat dieper en moet het bovendien optornen tegen de stroom.
Dat betekent dat we slechts een snelheid van zo gemiddeld krap 6 knopen (plm. 10 km/u) halen, en dus de reis in twee etappes moeten verdelen.
Daarom wordt ’s avonds de Armira in een kalme bocht van de rivier “op de spudpalen’ stilgelegd. Rust!
En voor Rien de gelegenheid om met onvoorstelbaar engelengeduld aan de lichtjes op het mastje van zijn nieuwe project, een model van een sleepboot, te prutsen. Het heeft er alle schijn van dat het helaas die avond niet gaat lukken.
Brandt eindelijk het toplicht dan verdomt het ledje van het hoornlicht het.
En omgekeerd. . .

In alle vroegte wordt de motor weer gestart en “ploeteren wij voort” (volgens Rien) voor het laatste deel van deze reis.
Zo tegen half vier bereiken we de haven van Niehl.
Opnieuw kan ik mij weer verbazen over het gegoochel met keerkoppeling, toerentallen en boegschroef waarmee Rien het schip in de smalle ruimte tussen de kades precies op de gewenste plek manoeuvreert.
Er ligt nog een schip op de losplaats waar de laatste tonnetjes hydraat uit gehaald moeten worden. Als dat klaar is wil men ook al vast wat van onze lading scheppen want er staan op de kade nog een paar spoorwagons leeg.
En met lege treinen heen en weer rijden is bepaald niet efficiënt.

Na weer een gezellige avond, vochtig gehouden met een wijntje, pilsje en borrel volgt mijn laatste nacht aan boord.
Ik word gewekt door de bedrijvigheid en het gebonk dat onvermijdelijk gepaard gaat met de activiteiten in een haven.
En na zo’n inmiddels beroemd koolhydraat-arm en tóch heel smakelijk ontbijt van Willeke, in de vorm van een smoothie en hardgekookte eieren, wordt mijn auto op de wal gehesen en komt er een eind aan deze fijne, gezellige en interessante reis.

Dank aan Rien, Willeke en Matroos Ray voor deze vaarvakantie!

Frans

Wederom 20 jaar later

Het is 18.00 uur als we aankomen bij de Zanzibarhaven in Amsterdam, waar ik aan boord ga van het MVS Armira.
Het is roetravendonker en het waait stevig. De Armira ligt al op het nachtsteiger. Het schip is 110 meter lang en 11.45 meter breed, de diepgang is
3.65 meter, aantal teu’s 208, en 1836 pk Caterpillar hoofdmotor, 608 pk boegschroef, Generatoren 2x Caterpillar 60 kva 1x Hatz 25 kva
Eenmaal op de loopbrug aangekomen zie ik dat de afstand tussen het steiger en het schip ruim 1 ½ meter is. Dat gaat mij niet lukken zegt mijn vrouw die me wegbrengt, daar is het mij te donker voor. Inmiddels heb ik met de schipper contact gehad en die komt me ophalen. Ik heb dan al afscheid genomen van mijn vrouw, die bewust niet mee wil omdat dit mijn weekend moet worden. Rien, de schipper, hangt een buitenboord trapje aan het bestek en neemt mijn bagage aan, en dan waag ik de stap, zelfs na 40 jaar is dat nog niet veranderd, je leert het nooit af. Eén grote stap, het trapje zakt tegen het schip aan en 3 treetjes verder ben ik aan boord.
De Armira wordt bemenst door de schipper/eigenaar Rien van Veen en zijn vrouw Willeke die alle ADNR papieren hebben, ook voor gevaarlijke lading, voor ingeval er containers vervoerd worden, waar gevaarlijke lading in zit. Er is ook een matroos aan boord. Deze 3 mensen varen het schip overal heen.
Ik word allerhartelijkst ontvangen en het is een fijne kennismaking. Allereerst word me mijn hut gewezen. Dat kon je wel een salon noemen. Een zeer luxe uitstraling, er was airco, een badkamer en toilet, net zoals aan de wal, een klein keukenblokje met koffiezetapparaat, TV, een bureau, hangkast, zeer compleet. Ook was er net als aan de wal “gewoon” wifi. Dus ik hoefde niets te ontberen. Ook stond er een bos tulpen in een vaas op het bureau. “Trilt die er niet af?” was mijn vraag. Nee hoor alle kon blijven staan, er was nog nooit iets gevallen tijdens de vaart. Dat was in mijn tijd wel anders, alles moest je bijna zeevast zetten, want tijdens de vaart trilde alles van de tafel af, zeker met achteruit draaien. En dan te bedenken dat toen de woning al op swingrubbers stond.
Het eerste wat me opviel toen we naar achteren liepen was dat het schip niet aan draden was vastgemaakt aan het nachtsteiger. De schipper vertelde mij dat ze op de spudpalen lagen. Het schip heeft 2 spudpalen die in drie delen 11 meter kunnen uitschuiven tot op de bodem. Het schip ligt er wel stabiel door. Ook rook ik nergens een diesellucht. De oorzaak hiervan is dat het schip vaart op GTL – Gas To Liquid -.
Een vloeibare dieselbrandstof die op synthetische wijze wordt verkregen uit aardgas.

’s Morgens vroeg hoor ik dat de hoofdmotor wordt gestart, we gaan laden, kolen voor Marl. Van het verhalen heb ik totaal niets gemerkt, ook niet dat de spudpaal, die zich ergens bij het hoofdeinde van bed bevind, werd ingetrokken.
Het enige wat ik merk is dat er door 2 grote bulldozers grote happen kolen in het schip worden gestort. Ook kun je in de voormast zien of het schip “waterpas” ligt. Als je over bb ligt, is dat te zien aan een rode lamp en over sb is dat een groene lamp.
Na 2 uurtjes laden licht de Armira op de gewenste kanaaldiepte. De ijkstanden en de geladen hoeveelheid wordt op 1 van de beeldschermen, die ruim voorhanden zijn, afgelezen. Toch komt er nog een ijkmeester aan boord omdat dit nu eenmaal de gewoonte is.

Tijdens het varen hoor je de 1836 pk Caterpillar nauwelijks. Dat komt, zegt de schipper, omdat ik 54 % van het vermogen vaar. Als je opvarig vol aan -1600 toeren- draait, dan gebruikt de motor ruim 310 p/uur. En op 1300 toeren is dat “maar” 170 liter p/uur. En dan te denken dat met vol vermogen er maar een paar kilometer winst is, dan is het snel uitgerekend.

Tijdens het varen heeft de schipper de beschikking over 4 beeldschermen voor de navigatie. 2 x een radarscherm, 1 x een scherm voor info met bochtaanwijzer, weerstation, diepte vaarwater voor en achter en nog veel meer info hierop. En 1 x een beeldscherm met de vaarkaart er op, een soort Tomtom. En daar staat ook weer een heleboel info op. Zoals wie er achter of voor je vaart, de naam en snelheid van die buurman. De eigen snelheid, de positie in de rivier enz, enz.

De Armira is ook uitgerust met een boegschroef van 605 pk Caterpillar. Deze kun je alle kanten op laten gaan, 360 graden draaibaar. Is ook wel nodig volgens de schipper, als het schip leeg is steekt hij achter maar 1.30 meter diep. De schroef is 1.85 meter, dus die komt ruim een halve meter boven water.

Als we in Friederichsfeld de sluis in gaan is dat wel een dingetje. De sluis is 12 meter breed en de Armira is 11.45 meter breed, dus aan beide zijden niet meer dan 25 cm over. De schipper vaart dan ook op camera de sluis in, 2 camera’s voorop, 1 aan sb en 1 aan bb, en achterop ook.

De volgende dag wordt er in Marl gelost in treinwagons, dat schiet niet erg op maar voor in de avond is de Armira leeg. De schipper besluit nog naar Dorsten te varen, en tijdens het varen wordt er ballast ingepompt. Dit gaat met 1300 m3 p/uur. Dit alles gaat ook weer volautomatisch, er hoeft geen matroos naar de machinekamer om allerlei handelingen te verrichtten. Op weer een ander touchscreen wordt het commando gegeven dat er ballast gepompt moet worden en de afsluiters gaan open, de pomp gaat draaien en voila het water stroomt het ruim in. En zo snel kan het er in omgekeerde volgorde ook weer uit.

Op een avond –voor anker op de spudpalen- op stroom moest de schroefas vast worden gezet. Of ik mee wilde, jazeker dat wilde ik wel, maar eerst even de sloffen aantrekken. Dit was niet nodig je kon op je sokken!!!! de machinekamer in. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Daar beneden blonk letterlijk alles je tegemoet, wat heeft die matroos hier op gepoetst, ongelooflijk, je kon van de plaat eten! Het zag er uit als splinternieuw.

De ankers voorop zijn nog nooit gebruikt, alleen met de proefvaart zijn ze getest. De ankers van de Armira hebben ook geen ankerketting, maar draden. Deze draden zitten op een ingenieuze manier op een soort van trommel in de voorpiek. Ook heeft de schipper niet bespaard op roestvrijstaal. Alle bolders zijn van roestvrijstaal. En ook aan dek was er genoeg roestvrijstaal te vinden. Alles wat niet roest hoeft niet geverfd te worden, dus die tijd kun je weer ergens anders voor gebruiken.

In wederom 20 jaar later is er weer erg veel veranderd, je kunt wel zien dat ook hier de automatisering zijn intrede heeft gedaan en volgens mij nog lang niet klaar is.
Kortom, ik heb genoten van het weekend aan boord en deze moderne tijd op een modern schip, en zelfs nog een uurtje gestuurd, wat ook weer een heel andere ervaring was dan 20 jaar terug.

Dordrecht > Vlissingen > Marl.

Tijdens deze trip met de Armira leerde ik dat je, als je in Vlissingen kolen gaat laden
voor Marl, je niet de héle maximale diepgang kunt benutten.
Zout water is namelijk zwaarder dan zoet water. Volgens Archimedes wordt de
Armira dan zo’n 6 à 8 cm hoger uit het water opgetild. En die zak je dan weer naar
beneden in zoet water. Lastig als je daar bij de drempel van een van de sluizen op
het Wesel-Datteln kanaal pas achter zou komen . . .
Wéér zo’n voorbeeld van dingen die je als landrot helemaal niet beseft wanneer je op
een kanaal of rivier zo’n enorme bak ziet langsschuiven.
Het was opnieuw een interessante trip over de Westerschelde met de enorme
zeekastelen die deels door dezelfde vaargeul op weg zijn naar Antwerpen. En de terugweg dwars door Nederland naar Chemiepark Marl in Duitsland, waar de kolencentrale aldaar slechts één dag nodig heeft om de meegebrachte 2000 ton kolen op te stoken.
Met onderweg ook voldoende tijd om de miniatuur-versie (nou ja… 1,1 meter lang!)
van de Armira te bewonderen waaraan Rien alweer een jaar aan het bouwen is.
En te genieten van de gastvrijheid, de sfeer en gezelligheid aan boord.
Willeke en Rien: Dank voor weer een geweldige ervaring!

Mensen wat hebben wij fijne dagen gehad aan boord van de "Armira"!
Nooit gedacht dat het zó fijn zou zijn...….
Alle, reacties behalve de negatieve, berusten op waarheid.
Gastvrijheid, verzorgend, informativiteit, gezelligheid en, niet te vergeten heerlijk (!) eten, het was er allemaal.

We voelen ons bevoorrecht.

Dank Rien - Willeke en niet te vergeten Martijn

Tot ziens en dikke knuffel


Ben & Gerry

Hoi Willeke en Rien,
hoe leg je anderen nou uit wat je vindt van en kunt vertellen over een stukje 'meebinnenvaren'
Lastig, maar we denken dat als dat met hefzelfde enthousiasme gebeurt als dat jullie erover praten en uitleggen en praten en uitleggen (en praten en.........), dat dan wel blijkt hoe leuk en interessant we het vonden.
Veel praten en veel vertellen was wel nodig om ons (2 verstokte landrotten) enigszins te informeren wat in die (jullie) wereld allemaal speelt. Alle 'hobbels' die je tegenkomt, de leuke anekdotes die jullie vertellen, laad- en losperikelen die worden opgelost, koolhydraten die op de loer liggen, we(t)ten van Archimedes die worden ontdekt, kennis over laadvermogens, diepgang en mexicaanse vissers, daarover en over nog veel meer kunnen en zullen wij nu ook enthousiast verhalen.
Èn zeggen dat 'het in het echt' nòg leuker is!!!!
Dus dank voor deze mooie trip en weet dat we er (mond op mond) reclame voor zullen maken.
Groeten van de bakkers Jan en Alber.

Vaartocht met de Armira
Midden in een stikdonkere nacht en schuifelend over een smalle steile loopplank maakte ik kennis met de Armira. Gelukkig hielpen Rien en Willeke mij bij deze eerste kennismaking. Vijf uur eerder hadden ze mij met hun nieuwe Opel bij het station in Zwolle opgepikt zodat ik gemakkelijk en comfortabel de reis naar Hanau aan de Main kon maken.
Na een korte maar goede nachtrust in mijn riante hut kon ik mijn toekomstige plek voor de komende dagen verkennen. Naast de grote en gezellige ruimtes in het stuurhuis op het achterschip is de brug toch wel de voornaamste en meest indrukwekkende plaats op dit schip. Hier gebeurt alles, hier is het uitzicht het mooist en is alles geconcentreerd.
Al vroeg in de morgen was het lossen van de grindlading begonnen. Elke 20 seconden hapte de kraan 2 à 3 ton uit het ruim, maar omdat in het ruim 2.200 ton was opgeslagen duurde het toch wel meer dan zes uur alvorens het schip leeg was. Tegen de avond voeren we de Main af in westelijke richting. We moesten twee sluizen door die 12 meter breed waren en omdat de Armira 10.45 m breed is en 110 meter lang is het best moeilijk manoeuvreren om er zonder te botsen in en uit te varen. Gelukkig heeft het schip een boegschroef van 900 pk. In Osthafen voorbij Frankfurt am Main meerden we af voor de volgende lading.
Om 4.30 uur begon de kraan te draaien en werd er 2.200 ton grond in het ruim gestort. Toen we na de lunch de haven uitvoeren kwam er een dringend bericht dat we niet verder konden varen omdat er een bom was gevonden. Volgens Rien kon het oponthoud 1 uur maar ook wel een dag duren. Gelukkig had hij maar gedeeltelijk gelijk want nu konden we na twee uur oponthoud onze weg vervolgen. We passeerden op de Main nog twee sluizen voor we de Rijn opdraaiden. Bij Wiesbaden meerden we bij enkele andere schepen af.
Dat gaat bij de Armira niet me trossen of ankers. Nee, de Armira heeft zowel in het voor- als achterschip een telescopische dikke buis die 11 meter lang kan uitschuiven. Met motoren worden deze poten op en misschien wel een beetje in de grond gedrukt en klaar is kees.
’s Avonds hebben Rien en Willeke een video laten zien over de bouw en inrichting van het schip in 2008 en de exploitatie van dit bedrijf. Met trots liet Rien het model zien van het schip dat hij aan het bouwen is. Heel veel van de motoren, de beweegbare delen, de lampen en kranen moeten op dit model ook elektrisch gaan werken. Later vertelde Willeke heel bescheiden welke werkzaamheden zij naast het huishouden en de exploitatie van het schip verricht in de organisaties van de binnenscheepvaart.
In commissies en werkgroepen verdedigt zij de belangen van de binnenscheepvaart
Al met al een stel mensen die met beide benen op de grond staan, erg zorgzaam zijn en veel over hebben voor hun medemensen.
De volgende morgen ging ik na de start van de motor om 5 uur de brug op en zat Willeke aan het roer. Rien en Willeke hebben dezelfde diploma’s, papieren en certificaten om dit schip te exploiteren en kunnen elkaar dus voor alle zaken en gebeurtenissen aflossen. We starten deze morgen bij kilometerpaal 510 van Bazel en moesten naar kilometerpaal 828. Dat is dus ruim 300 kilometer varen maar het is een bijzonder mooi gedeelte van de Rijn. Langs Rüdesheim, de Loreley, Koblenz met de imposante Deutchess Eck, Keulen, Bonn en Duisburg. Adembenemend mooi met al die bochten en bergen. Voor de stroom voeren we 19 à 20 km per uur.
Tijdens het varen wordt er veel gesproken en overlegd over de volgende reis.
Via bevrachtingskantoren worden ladingen op het internet aangeboden. Zo was er een lading van 3.001 ton stalen rollen van Duisburg naar Antwerpen voor 2.50 euro per ton. Maar al rekenend met uren varen, laden, lossen en brandstof vonden Rien en Willeke de prijs te laag.
Diep in de avond bereikten we de plaats waar we de Rijn moesten verlaten. Als aanwijzing had Rien meegekregen dat we 300 meter voorbij kilometerpaal . 828 een smal vaarwatertje moesten invaren. Heel voorzichtig voeren we met de radar, lichten en schijnwerpers aan langs het plekje waar we de ingang vermoeden. Omdat we tegen de stroom de ingang in moesten varen keerden we eerst op de Rijn tussen de andere schepen door de Armira met de kop in de stroom. Heel langzaam met de twee schijnwerpers aan voeren we voorzichtig in het pikkedonker de smalle ingang door, die uitkwam op een vrij grote oppervlakte water. Na enig zoeken zag Rien helemaal achterin de vage contouren van een kraan op een ponton waarlangs de Armira werd afgemeerd. Zelfs Rien erkende dat de adrenaline door zijn lijf gierde.
Het bleek de goede plaats te zijn want tegen de morgen gingen er lichten aan en om 6 uur startte de kraan met lossen. Tegen de middag vertrokken we door dezelfde smalle ingang naar de Rijn en voeren we de rivier weer op naar hun volgende lading. Tegen de stroom werd er ca. 12 km per uur gevaren.
In Wesel werd de Opel met de kraan weer aan de wal gezet en bracht Willeke mij met de koffer naar het station. Na een voorspoedige treinreis was ik om 17.30 weer thuis.
Terugkijkend waren het voor mij fantastische dagen waar ik zeker de komende dagen in de familie- en kennissenkring nog veel over zal moeten vertellen. Het eten dat Willeke steeds weer op tafel toverde was enorm lekker en ook gezond, denk ik, want toen ik mij thuis woog was ik niet gegroeid en toch heb ik veel gegeten en weinig gefietst of gewandeld aan boord.
Daarnaast had Rien een eindeloos geduld om talrijke vragen van een landrot over zijn beroep, het schip en de bedrijfsvoering te beantwoorden.
Rien en Willeke waren niet alleen heel goede vakmensen maar ook een gezellige en een bijzonder zorgzame gastheer en gastvrouw.
Heel hartelijk dank voor de geweldige dagen aan boord van jullie prachtige ARMIRA.
Voorschoten, 14 april 2019

Net zoals de meesten heb ik er een wachttijd van een jaartje op zitten om mee te kunnen met de Armira. Afgelopen donderdag kon ik aan boord in Bottrop. Normaal zou het schip reeds afgeladen zijn zodat we op vrijdag richting de volgde laadplaats konden. Maar zoals het blijkbaar gaat in de binnenvaart zijn er af en toe verrassingen. Ik had geluk de eerste mee te maken op de eerste avond, of beter nacht. Het lossen werd rond 23u aangevat. Eerst nog rustig erna ging er een bobcat mee het ruim in. Het werd meteen een korte maar fascinerende nacht. Daar zit je dan te kijken vanaf de stuurhut naar het ruim dat stukje voor stukje werd leeg gehaald. Ik had Rien gevraagd me te wekken bij het af meren. Mooi op tijd ging de telefoon dat we gingen varen richting Walsum. Kanaal uit, onder de lage bruggen door. Even toch gedacht dat mijn auto de lage bruggen niet ging overleven :-) Maar geen nood, Rien, Willeke en Martijn zijn echte stielmannen die weten met wat ze bezig zijn. Zoveel is de afgelopen dagen meer dan duidelijk geworden. Eens in Walsum aangekomen was het wachten tot we konden laden. Rustige middag en genoten van de zon op het achterdek. Het werd terug laden de nacht door. Ik wou van het spektakel niets missen uiteraard, maar ondanks mijn goede voornemens pas rond 6u30 in de stuurhut geraakt. De geluiden van de kraan hadden blijkbaar geen invloed op de slaap :-). Om 7u begon de reis, zo sprak Rien. 2 daagjes de Rijn afgevaren. Van de ene grootstad naar de andere, steeds googlen wat er aan wal te zien was. Het gebergte achter St Goar was een mooi sluitstukje. Martijn stuurde vakkundig onder het goedkeurende oog van Rien de Armira door de bochten. Na een deugddoende nacht in Mainz na 3 uurtjes varen in de ochtend van boord. Zalige ervaring!
Oh ja, uiteraard een culinaire update: Willeke kookt super lekker. Het werd een dagelijkse zoektocht naar het speuren van ingrediënten in het gerecht. Soms zat ik goed, soms was ik verrast. Alweer!

Hoe kom je er bij om met het motorschip Armira mee te varen?
Doordat wij Coby en Gerrit een paar jaar een caravan gehuurd hebben op Camping Waalstrand in Gendt. We zagen daar de Armira voorbij komen. Gerrit was nieuwsgierig en tikte op de I-Pad de naam van het schip in. We zagen dat je mee kon varen. Dat leek ons wel wat en dus hebben we hen aangeschreven of we mee kunnen varen. Dat kon, maar we zijn van het jaar vol geboekt. We kunnen jullie op de wachtlijst zetten. Het is inmiddels 12 maart 2019 en we zijn met de auto naar Godorf gereden en omstreeks 15.30 uur gearriveerd. We hebben Rien opgebeld dat we er waren. Die kwam de kade op en zei: zet je auto maar daar neer dan zullen we hem met de kraan aan boord zetten. Willeke kwam ook op de wal met een formulier zodat we de vrijwaring konden ondertekenen. Willeke begeleidde ons naar een steile trap en heeft tips gegeven hoe we de ladder naar beneden konden nemen. Circa 5 meter omlaag klauteren om aan boord te komen. Eenmaal aan boord werden we hartelijk ontvangen en werden de huisregels vertelt. We konden in het gastenverblijf onze spullen neer zetten. Rien en Willeke eten koolhydraatarm. Willen jullie mee eten of moet ik wat anders klaar maken, vroeg Willeke. Het schip lag te lossen. Het aluminiumnitraat werd overgeslagen in treinstellen, als die vol zijn gaat hij rijden. We moeten tot de volgende dag wachten tot de trein weer terug is. Het schip moest verkassen en is circa 500 meter achteruit gevaren omdat er een ander schip geladen moest worden, dus wachten. In de huiskamer hebben we naar een videofilm gekeken van de Armira. Het casco is gemaakt in Rusland en afgebouwd in Dordrecht. Interessant. Wat een klus en wat een apparatuur. Mooi om te zien indrukwekkend. De volgende dag zijn we uit de haven gevaren de Rijn op richting Nederland. Verderop bij een andere kraan gelost. Om 16.00 uur zijn we gaan varen circa 30 kilometer naar Reisholz om daar een havenkraan te laden voor Spanje. We kwamen daar om 19.00 uur aan. De auto van Willeke werd aan de kade gezet omdat ze morgen vroeg naar Nederland
moest. Met Rien een paar pilsjes gedronken en hij heeft zijn hobby laten zien. Hij is zijn eigen schip op schaal aan het maken. De radarmast op het voorschip en de kajuit bewegen allemaal elektrisch. Hij vertelde ook hoe de gehele elektrische bedrading van het schip loopt en alle voordelen van de bewaking en beveiliging van de generatoren besproken. Nou je verkoopt beslist geen knollen voor citroenen aan hem. Wat een kennis heeft die man.De volgende dag om 8.00 uur werd begonnen met laden en om 12.00 uur kunnen we weer varen. Nu eerst nog de auto van Stuurman Matijn aan boord zetten en om 12.05 uur de reis aangevangen. Onderweg in Wesel de auto van Willeke weer aan boord gezet. We moeten beslist zaterdag om 7.30 uur in de Waalhaven gelost worden, dus wordt de hele nacht door gevaren. Om 02.00 uur lagen we naast het schip waarin de kraan geladen moest worden. In de kajuit hebben we het varen meegemaakt en veel indrukken opgedaan. We hebben er van genoten. Ook hoe de radar werkt en alle meters voor windkracht, diepte en de spudpalen werken zodat je niet meer met touwen aan land hoeft af te meren. Ook stuurman Matijn heeft ons veel vertelt over wat er vanaf Dordrecht al zo langs de kades te doen is. Een openbaring en wat zijn al die lichten prachtig. Er moet gezegd worden dat Willeke niet voor een echte kok onder doet. Heerlijke maaltijden heeft ze ons voorgeschoteld. Bedankt voor de gezelligheid en de indrukken over hoe een familie aan boord leeft en werkt.
Gerrit en Coby

Terugrijdend naar huis overviel me een soort weemoed. Wat is het landschap mooi, zelfs gezien vanaf de snelweg. De bomen links en rechts flitsten langs me heen. De mensen om me heen, in een hoog tempo onderweg van A naar B. Ik kon ervan genieten, me erover verwonderen. Wat gek eigenlijk, had ik niet net genoten van die dagen waarin we juist heel langzaam door de natuur heen voeren, en waar we juist verhoudingsgewijs langzaam onderweg waren van A naar B? Ik was even behoorlijk uit het leven op de wal geweest, had er enorm van genoten en kon ook nu weer genieten. Heerlijk.

We voeren van A naar B. In Lünen, bij Dortmund, lag de MS Armira. Ik werd hartelijk ontvangen terwijl een paar meter verderop de lading werd gelost. Indrukwekkend, om meteen in die andere wereld te worden ondergedompeld. Alsof het volkomen normaal was hing mijn auto een paar minuten later al vervaalrijk boven wal en schip, terwijl een paar meter verderop de lading van het schip werd gelost.
We zouden naar Duisberg gaan. De grootste binnenhaven van Europa. We voeren er in twee etappes heen. Die dag nog een stuk en de volgende dag de rest. We voeren door het kanaal, onder bruggetjes door, door sluizen, door industriegebieden en door prachtige natuur. Ik vond het allemaal even mooi. Het wachten bij de sluizen, de stuurhut die omlaag gaat zodat je onder de bruggen doorkwam, het om me heen kijken, de stilte, het breien, en het gesprek met Rien en Willeke. Ze vertelde over het schippersleven, het is een nieuwe wereld die voor me is opengegaan. Het leven op een schip, het is een leven dat ik me nu iets beter kan voorstellen. Net als hun kwetsbaarheid omdat ze geen vaste woonplek aan wal hebben. In Duisberg werd me het duidelijk. Het was niet helemaal duidelijk wanneer de afgesproken hoeveelheid vliegas geladen zou kunnen worden en dat bracht wat onzekerheid omtrent het vervolg van de reis met zich mee. We hebben de nacht in de haven doorgebracht. Een plek waar je niet even van het schip gaat om een wandelingetje te maken, of om de stad te bekijken. We bleven dus aan boord. Willeke vertelde dat het steeds vaker voorkomt dat ze ook elders niet meer goed van boord kunnen omdat de plekken waar ze kunnen aanleggen worden verplaatst naar gebieden waar je lastiger aan wal kunt gaan. En zo zijn er steeds minder plekken waar ze aan wal kunnen en even een dorpje of stadje in kunnen. De schippers zijn in dat opzicht ten opzichte van de mensen aan de wal kwetsbaar. Ik wens hen dat deze ontwikkelingen een keer zullen krijgen, of in ieder geval niet verder doorgezet zullen worden. Ik gun het hen zeer. Ook omdat ze een essentiële rol spelen in het vervoer van goederen door Europa.

De volgende dag konden we dan uit Duisburg vertrekken, en ging de vaart verder naar beneden, richting Vlissingen, daar zou worden gelost. Nu voeren we op de Rijn. Wat een ander uitzicht dan op de kanalen. Geen wal dichtbij, maar nu een weidsheid die ik betoverend vond. Nu geen lage bruggetjes maar hoge bruggen, wilde paarden, veel scheepvaart, en uren achter elkaar varen. Heerlijk vond ik het. Nog een nacht en een halve dag varen en ik werd weer aan wal gebracht. Fijn, dat we dat in overleg konden doen. Van Gorinchem ging mijn weg met de auto weer huiswaarts, waar ik met mooie herinneringen thuiskwam.

Een apart woord moet ik kwijt over de kookkunsten van Willeke. Ik had aangegeven dat ik wat ingewikkeld eet en dat ik van harte bereid was om mee te helpen door dingen mee te nemen, etc. Maar dat was niet nodig. Ik heb werkelijk nog nooit iemand meegemaakt die aangaf dat het geen probleem zou zijn. Willeke kan koken! Gevarieerd, gezond en zeer smakelijk. Willeke van harte dank voor je gastvrijheid en de uren dat je in de keuken bezig bent geweest, ik heb dat zeer gewaardeerd! En jullie beiden, Rien en Willeke, dank voor jullie hartelijkheid, jullie ongecompliceerdheid, jullie gastvrijheid en humor. Ik heb mooie dagen bij jullie doorgebracht, dank daarvoor!


Een hartelijk groet,

Hanny

Beste Willeke en Rien,

Vele tientallen jaren hebben we de biinnenvaart van dichtbij bekeken. Soms met een tikkeltje ongerustheid (ze hebben ons toch wel gezien?), soms ergernis (kan die schroef niet stil) maar vooral met het idee van romantiek, van vrij zijn, je eigen doel bepalen. Altijd omgeven zijn met de schoonheid van je schip het geluid van de motor en het kabbelen van het water.
Wat leuk dat we nu de mogelijkheid hadden van zo dichtbij de binnenvaart mee te maken en zeker op zo’n echt schip (geen boot!) met zo’n geweldige bemanning.
We.hebben o.a genoten van de tocht naar Vlissingen. Er was zeer dichte mist zodat we een inzicht kregen hoe het is te navigeren met radar en bochtaanwijzer. Het vliegas kon zijn naam niet waarmaken: de luiken voorkwamen wegvliegen.Dus kon er keurig worden gelost. De inspanningen van het waren konden we goed aan doordat Willeke ons steeds weert tracteerde op culinaire hoogstandjes. Aan ons meer besteed dan aan Rien, toch? Al met al een aangename en zeer leerzame reis van 4 dagen op een mooi en modern schip met een ondernemend schipperspaar.
Voor ons blijft de binnenvaart een romantisch beeld houden aangezien wij niet de last van de verplichtingen hebben.

Rien en Wiileke, het waren vier voortvarende dagen waarvan we ten volle hebben genoten, bedankt!

Groetjes van Jan en Lennard

Armira 11 tot en met 17 oktober 2018
Ooit een reisje gemaakt wat je zo blij maakt dat je er geen woorden voor kunt vinden?
Dat overkwam mij afgelopen week.
In 2014 hadden wij (Jos en ik) het eerste contact met Rien en Willeke maar op de een of andere manier lukte het de afgelopen jaren niet om er tussen te komen.
Maar dit jaar ging het dan toch echt gebeuren. Al heel lang naar uitgekeken en plots zaten wij op het schip de Armira. Van het begin tot het einde hebben wij intens genoten.
Wij zouden vrijdag de 12de opstappen in Godorf en meereizen tot Dordrecht. In principe zouden we dinsdag de 16de weer van boord gaan. Enkele dagen voor vertrek hoorden we van Rien dat er vertraging was opgelopen en dat er zaterdag de 13de op z'n vroegst pas gelost kon worden in Godorf en dat we dus op z'n vroegst daarna zouden gaan varen.......
Ojé, en nu? Daar gaan onze geplande dagen.... Na overleg met Rien en Willeke hebben we besloten om toch al donderdag aan boord te gaan omdat we de dagen nou eenmaal vrijgehouden hadden. Als we maar vast op het schip zitten, dachten we. Dan zien we wel verder. Zo hebben we het ook gedaan. Donderdag naar Godorf gereisd en daar nog een hapje gegeten voordat we aan boord zijn gegaan. Willeke en Rien kwamen ons in het donker bij het station ophalen. Het grote avontuur begon. We liepen over een enorm industrie terrein maar konden niet echt goed de omgeving zien omdat het al donker was. Dat alleen al was spannend. Vervolgens kwamen we bij een steiger met een trap die recht naar beneden de diepte in ging. Heel even heb ik gedacht: "....maar dit ga ik niet doen, dan maar naar een hotel in Godorf....."
Maar ik wilde natuurlijk toch graag aan boord dus alle moed bij elkaar geraapt en naar beneden geklommen. Doodeng maar alles ging goed!
En toen stapten we aan boord! Jeetje, wat mooi, imposant, groots etc etc.
Nadat we onze spullen op ons fijne kamertje hadden gezet werden we uitgenodigd om nog wat bij Rien en Willeke te komen drinken. Een super mooie woonkamer met alles erop en eraan. Nooit verwacht dat het er zo uit zou zien.
Gezellig gekletst en de eerste informatie gekregen.
Vrijdag zouden we sowieso niet gaan varen dus wij besloten een dagje Keulen te bekijken. Leuk dagje! Keulen is zeer de moeite waard om een dagje door te brengen. Rond gewandeld, op terrasjes gezeten en natuurlijk de Dom bezocht. Voor het avond eten weer aan boord waar we een eerst geweldige 3 gangen maaltijd kregen. Alle dagen dat we aan boord waren kregen we een heerlijk ontbijtje met 2 eitjes en een smoothie, tussen de middag de warme maaltijd, altijd 3 gangen en 's avonds vaak een heerlijke salade. Over het eten van Willeke is al veel gezegd dus daar hoef ik me alleen maar bij aan te sluiten. Lekker, voedzaam, gezond en altijd zeer mooi verzorgd! Super Willeke, dank je wel!
Zaterdag kon er gelukkig gelost worden en zijn we daarna gaan varen. Dat lossen alleen al vond ik zeer indrukwekkend. Maak het zelf maar mee!
Zo leuk om daarna echt te gaan varen....Een paar uurtjes later hebben we in het donker in Reisholz aangelegd. Het weer was nog steeds heel zacht en nadat we vastlagen hebben we op het dek gezellig zitten borrelen. Wel goed in de gaten houden of er een "buurman" aan wilde leggen.....
Zondag de 14de verder op weg naar Dordrecht. Ergens onderweg, tijdens het eten, had Rien de stuurhut omhoog laten gaan. Had er op gehoopt maar niet verwacht dat dat op dat moment zou gaan gebeuren. Plots keek ik in een diep gat en weer was ik helemaal hyper.....ohhhh, wat spannend! Ik vond het prachtig om zo hoog te zitten en over de dijken heen te kunnen kijken.
Die avond kwamen we aan in Dordrecht. Ik heb nog nooit op zo'n plek geslapen en op zo'n plek wakker geworden als in Dordrecht. Het was voor mij een soort vuilnisbelt. Alleen maar rotzooi, vies en stank maar oooohhhh wat vond ik dit leuk. Het wakker worden was al helemaal geweldig. Een kabaal van hier tot Tokio. Een hijskraan was bezig met oud ijzer te verplaatsen en het kabaal wat er mee gepaard ging valt met geen pen te beschrijven. Gek genoeg vond ik ook dat leuk om mee te maken....Wanneer maak je dat nou mee?
Na het laden, wat ook weer geweldig was om mee te maken, gingen we op onze terugweg. Eerst Jay, een hardwerkende matroos, afgezet op de Handelskade in Dordrecht. Helaas Jay weinig leren kennen.
We hebben van maandag op dinsdag ( 15 op 16 oktober) in Grieth gelegen.
Een rustig plekje. Heerlijk geslapen! Dinsdag ook weer de hele dag gevaren en aangelegd in Hitdorf. Hoe Martijn dat voor elkaar kreeg mag Joost weten maar ik vond het ongelooflijk hoe je in het totale duisternis het zo goed voor elkaar krijgt. Martijn vertrouwde ik volledig in zijn vaarkunsten. Slechts 21 jaar oud maar volledig op de hoogte van alle ins en outs van het binnenvaartleven. Rien en Willeke gaven hem het volledige vertrouwen en daardoor heb ik me geen moment onveilig gevoeld. Hoe hij met zoveel vertrouwen zo'n immens schip "bestuurde" was voor mij indrukwekkend. Mochten Willeke en Rien ooit het varen inruilen voor een rustiger leven aan wal hoop ik ook met Martijn nog mee te mogen varen..... (Martijn....please?.....), alle vertrouwen in hem. En niet alleen in zijn scheepvaart kennis maar gewoon een super sociale, leuke, gezellige jongen die al mijn vragen wist te beantwoorden.
Wij zouden ergens onderweg naar Godorf uitstappen. Maar onderweg werd duidelijk dat de mogelijkheden beperkt waren. Door de lage waterstand was aanleggen in Keulen bijvoorbeeld niet meer mogelijk.
Om een lang verhaal kort te maken leek het erop dat meevaren naar Godorf de beste/enige optie was. Iets wat ik het liefste wilde.....zo lang mogelijk meevaren maar hoe moet dat in Godorf met die trap? Dat wil ik niet, dat wil ik niet meer meemaken. Het idee dat ik die enge trap weer zou moeten betreden bracht mij wederom tot allerlei angstgevoelens. Ik kende deze angstgevoelens van mezelf niet, niet in deze hevigheid. Hoewel ik wel meer enge dingen in mijn leven heb gedaan die eng waren. Toch zette het idee dat ik diezelfde trap zou moeten nemen me vast. Het leek erop dat ik geen keus had en dat maakte het geheel nog vervelender. Ik wilde niet dat mijn laatste dagen overschaduwd zouden worden met angst voor het van boord gaan. Zo genoten en dan ineens bang worden. Dat mag niet gebeuren. Dus....in gesprek gegaan met Willeke en Rien om mijn dilemma te bespreken. Door dit te bespreken nam mijn angst al af en waren er nog andere mogelijkheden hoewel dit wel extra werk was voor Rien en Willeke. Er werd gebeld naar de havenmeester van Godorf met de vraag of het mogelijk was om gasten af te zetten op een tanker plaats. Niet gebruikelijk maar allicht kon dit gevraagd worden. Het mocht! Wow wat was ik blij!!
Deze aanlegplaats was voor mij helemaal prima en heb geen angsten meer gehad. Wat vond ik het fijn dat dit voor mij werd geregeld!
Echt een dilemma, ik wilde niet moeilijk doen en zeker Rien en Willeke niet in een lastige situatie brengen.....maar ik wilde ook graag mijn week op de Armira op een mooie manier afsluiten zonder dat ik het van boord gaan als iets zeer onprettigs zou ervaren. Door het te bespreken en door hun oplossing was het geen enkel probleem en ben zonder stress kunnen afstappen. Super bedankt hiervoor!
Inmiddels is het dagen later en heb alweer 3 dagen gewerkt. Nog steeds drijven mijn gedachten af naar afgelopen week. 's Morgens word ik wakker en wil meteen naar het raam rennen om te kijken waar we zijn en wat voor uitzicht we hebben.

Ik weet dat ik ook namens Jos spreek. Wij hebben beiden intens genoten en willen beiden graag weer heel snel mee met de Armira. Of dat volgend jaar is weet ik niet maar zo niet dan wel het jaar erop.
Wat het is waarom ik dit zo geweldig vind kan ik niet in woorden omschrijven maar ik wil jullie wel allemaal enorm bedanken voor deze geweldige ervaring.
Voor mij was het plaatje compleet en zelden was ik zo ontroerd door zo'n mooie belevenis.
Bedankt Willeke, bedankt Rien en bedankt Martijn!
Ook Jay bedankt, die achter de schermen ook van alles doet! Hoop dat alles is goed gekomen met het IND!
Jos zei dat er meer dan 100% kans was dat we terug zouden komen. Daar sluit ik me bij aan want ook ik wil nu al opnieuw boeken voor 2019!
Ook namens Jos, alle goeds en veel mooie vaarmomenten!
Jos en Marlien

Mee varen met de Armira

Dordrecht – Godorf – Dordrecht

Ik woon in het westen van het land, dicht bij een druk bevaren rivier en havens. Als ik daar eens op een bankje aan de waterkant zit en naar de voorbijvarende binnenvaartschepen kijk, vroeg ik mij wel eens af, waar komen ze vandaan en waar gaan ze naar toe en hoe gaat dat aan boord van zo’n schip.
Waar vandaan en waar naar toe kan je zien op internet. Hoe het aan boord gaat kom je niet zomaar achter. Tot ik de mogelijkheid ontdekte om mee te varen op de Armira.

Na lang wachten was het eindelijk zover. Opstappen in Dordrecht en meevaren naar Godorf en weer terug.
Het eerste uur in de stuurhut heb ik alleen maar om mij heen staan kijken. Het laden was nog bezig. Na een uurtje ging de reis beginnen. Voor Rien en Willeke en de bemanning is het allemaal gesneden koek maar als “landrot” keek ik mijn ogen uit.

In een paar dagen krijg je veel mee over de binnenvaart: over op- en afvaart en over droge plekken in de rivier en nog veel meer. Op elke vraag krijg je een antwoord.
Na het lossen met de stroom mee weer naar Dordrecht en dan zit de reis er op. Een onvergetelijke ervaring.


Rien en Willeke bedankt voor de goede verzorging en de gezelligheid, ik heb er van de eerste tot de laatste minuut van genoten.


Oktober 2018

Reisverslag meevaren met MS Armira van Dordrecht naar Godorf (5 -8 maart 201
Willeke en Rien van Veen en hun bemanning (Jay en Martijn) kunnen met recht trots zijn op hun varend bedrijf MS Armira. Wat een mooi binnenvaartschip is dit zeg en ook heel bijzonder dat men landrotten zoals ik mee willen nemen om kennis te maken met het leven aan boord. Er is een hut speciaal ingericht voor meevarende gasten, die van alle gemakken zijn voorzien, waar menig hotel jaloers op kan zijn.
Tijdens de vaart weer heel wat wetenswaardigheden op het gebied van het varen met een binnenvaartschip erbij geleerd. Zo is dit schip uitgerust met spudpalen zodat men op veel plaatsen kan overnachten zonder persé een kade of steiger te moeten hebben. Ook is er een systeem aan boord dat aangeeft of het ruim goed is afgeladen, zodat het schip ‘waterpas’ ligt.
De lading van Aluminiumhydraat is aan boord gehesen in de Wilhelminahaven in Dordrecht door ZHD Stevedoring (Zeehavenbedrijf Dordrecht). De totale hoeveelheid was ruim 2.400 ton en bestemd voor de chemische industrie. Ook werd aldaar 15 ton gasolie gebunkerd.
De voorzieningen aan boord voor de meevarende gast zijn buitengewoon goed te noemen. In de hut ontbreekt het aan niets en je kan de hele dag een knus plekje in de stuurhut uitkiezen om zo het rivierenlandschap aan je voorbij te zien trekken. Er is ook gespreksstof genoeg want het gastvrije echtpaar Willeke en Rien hebben een echte sociale insteek. De maaltijden zijn koolhydraatarm en dat komt mij heel goed uit, want thuis ben ik ook op die toer aan de gang. Het is verbazingwekkend welk een mooie en smakelijke gerechten uit het ‘kombuis’ naar de stuurhut worden gebracht door Willeke.
De modellenbouw van Rien heeft ook een andere wending gekregen. In plaats van de geweldig mooie modellen van o.a. de Friesland (VOC), de Amerigo Vespucci en een Deens opleidings driemaster (Denmark) is het nu tijd om een model van schaal 1:72 van de Armira te gaan construeren. Ik heb menig discussie met hem mogen voeren om de juiste onderdelen voor de voortstuwing te kiezen.
De dag van het afscheid nemen naderde op donderdagochtend ‘buitengaats’ in Godorf. Ik zat rustig mijn puzzeltje te maken in de stuurhut toen Rien binnenkwam met de mededeling eens kijken hoever ze zijn met laden van het andere schip zodat zij hun plek konden innemen. Er zat een hoge damwandwal die ons uitzicht belemmerde, dus voor ik het goed en wel wist zaten we 7 meter hoger in de lucht, want Rien had de stuurhut op standje ‘hoog’ gezet: GEWELDIG. Natuurlijk weer een uitnodiging om de nodige foto’s te maken en naar beneden van de steile trap en weer omhoog. Maar dit was een peulenschilletje met de beklimming van de damwand met dwarsijzertjes die ik later die ochtend moest welgevallen om überhaupt van boord te komen.
Tenslotte met deze mogelijkheid om met een binnenvaartschip mee te kunnen varen, is voor mij een jongensdroom die is uitgekomen. Het was genieten met hoofdletters (TOPPIE). DANK hiervoor Willeke en Rien (en bemanning). Ik wens jullie een behouden vaart.


Joop, alias ‘Jopie Buiswater’

2 tot 6 februari 2018 Neuss > Rotterdam

Ooit het gevoel gehad dat je, op een schip van 110 meter lengte,
eigenlijk ook maar op een ‘notendopje’ meevaart?
Nou dan moet je het geluk hebben om met de Armira in de
grootste sluis ter wereld, de Kleidrechtsluis in Antwerpen, tegelijk
met een zeeboot geschut te worden.
Een imposante ervaring om in een sluiskolk van een halve
kilometer lang en 68 meter breed te liggen dobberen langszij een
enorm geel-wit containerschip van het formaat ‘flatgebouw’!
We brachten ruim 3000 ton gips van Neuss (bij Düsseldorf) naar
een gipsplatenfabriek in de Antwerpse haven. Een trip over de
Rijn, dwars door Nederland naar België.
Het weer was koud, het zicht was goed en Martijn, de jonge
gediplomeerde kapitein die ervaring moet opdoen, navigeerde
ons bij dag en nacht met vaste hand grote stukken over de
binnenwateren van de Rijn-Schelde verbinding.
De lange dagen waren gevuld met voorbijglijdende afwisselende
landschappen, prima verzorging, uitleg over wat er zoal bij de
binnenvaart komt kijken, smakelijke maaltijden, en ‘s avonds ter
afsluiting een gezellige babbel-met-borrel.
Het kennelijk onvermijdelijke stukje onzekerheid bij elke reis
bestond deze keer uit een wachttijd van ruim twee uur, toen we
tijdens de terugreis met nog zo’n tien andere schepen voor de
Zandvlietsluis moesten blijven wachten op een zeeboot. Want die
hebben altijd voorrang.
Tot laat in de avond doorvaren en de volgende morgen vroeg uit de kooi zorgde ervoor dat we toch weer tijdig bij de EMO op de Maasvlakte arriveerden.
En daar kwam ook een einde aan mijn reis.
Ik heb weer enorm genoten! Van het varen, van de sfeer, van het
uitzicht, van de belevenissen aan boord en van het gezelschap
van Willeke, Rien, Martijn en Jay.
Ik wens de Armira en haar opvarenden weer een goede en
behouden vaart, en . . .
Graag tot ziens!
Frans

Al direct bij het aan boord stappen van het ms Armira zag ik dat Willeke en Rien voor de beste kwaliteit gaan. Het schip, 110 meter lang en 11,45 meter breed en uitgerust met motoren die aan de CCR 2-normen voldoen, zit goed in de verf en is perfect onderhouden en schoon. Dat kwaliteit hoog in het vaandel staat komt steeds en overal tijdens de reis naar voren. De hut waarin ik sliep was praktisch en mooi ingericht. Een goed bed, een eigen koelkastje, een mooie badkamer, en, voor het geval dat, een elektrisch fornuis. Alles wat aanwezig moet zijn, is aanwezig. De eerste avond dat ik op het schip was, lieten Willeke en Rien mij een film zien over de bouw van het schip. Gedurende de film kon ik alle vragen stellen die ik wilde. Over de bouw van het schip en de voorzieningen aan boord is heel goed nagedacht.
Drie dagen ben ik meegevaren, van Völklingen naar Frouard. Niet zo maar een reisje maar een reis met vele lage bruggen, smalle rivieren (de Saar en de Moezel) met onderweg een groot aantal smalle sluizen en andere voor mij grote uitdagingen. Drie dagen (overdag en tijdens de donkere avonden en ochtenden, allerlei soorten weer meegemaakt, van zonneschijn tot sneeuw. Voor mij helemaal nieuw maar voor Willeke en Rien en hun matrozen geen probleem: Wat een hoogstaand vakmanschap! Het eten en drinken aan boord is uitstekend en wordt met grote aandacht door Willeke bereid. Verse groenten zijn daarbij het uitgangspunt. Voorts wordt er voor koffie en thee gezorgd en op gezette tijden samen met de matrozen koffie gedronken.
Tijdens de reis werd ik een beetje ingewijd in de geheimen van het varen. Hoe snijd je een bocht aan, hoe ga je een sluis in, hoe ga je foutloos onder een brug door, wat verbruik je aan brandstof op een reis en wat moet er verdiend worden om een reis rendabel te laten zijn en niet te vergeten...welke risico's loop je als schipper? Of een reis bijvoorbeeld doorgaat en of je op tijd komt om te laden of te lossen is nooit zeker. Dit terwijl de opdrachtgever wel zoveel mogelijk zekerheid wil dat zijn vracht op tijd geladen, vervoerd en gelost wordt. Het is belangrijk om zekerheden die gelden op de wal, op het water los te laten.
En dan is er 's avonds na het afmeren aan de wal of wanneer de spudpalen (palen waarmee het schip zich op de bodem van het vaarwater vast kan zetten) gezet zijn, nog tijd om onder het genot van een biertje of glaasje wijn, de toestand in de binnenvaart en in de rest van de wereld te bespreken.
Wat me verder tijdens de reis opviel was dat er een ontspannen sfeer aan boord heerst en dat schippers van verschillende schepen heel gemoedelijk met elkaar omgaan. Dit geldt ook in de omgang met de matrozen aan boord en de buitenlandse sluismeesters.
Aan het eind van de reis nam ik dan ook meer kennis mee naar huis over de binnenvaartsector. En meevaren smaakt naar meer. Kortom een fantastische ervaring voor nu en nog eens.

Als gasten aan boord van m/s ‘Armira’ meegevaren van de Dordtse Handelskade (31-07-2017)
de Rijn op tot Platz 1 in de haven van Godorf (03-08-2017).
De gasten, dat waren wij: Els en Alex. Met een VW Fox die geen diesel lust.

Het waren bewolkt-wisselvallige vaardagen, maar het heeft ons aan helemaal niets ontbroken.
De reis begon met het aan boord hijsen van het autootje. De kraanmachinist en zijn hulpkracht
wisten de wielen precies op 4 keurige vloermatjes op het achterdek te plaatsen. Zo fraai heeft
de Fox nog nooit geparkeerd gestaan !

Aansluitend werden we verwelkomd door een zorgzame gastvrouw, die ons naar het gasten-
verblijf met luxe badkamer bracht.
Ook maakten wij kennis met de kapitein van de ‘Armira’. Dat gebeurde in de comfortabele
stuurhut, waar een koffiedame voor prima verse koffie zorgde.

Voorzichtig manoeuvreerde een stuurman het schip de Merwede/Waal/Rijn op. Het gedempte
brommen van de vele honderden pk’s leverende dieselmotor klonk al gauw heel vertrouwd.
Dat het hele schip brandschoon is en in aantrekkelijke kleuren strak in de verf staat, bleek het
werk van een toegewijde schildersbaas te zijn.

Terwijl we de vermaledijde vestiging van Dupont-Chemours passeerden, werkte het voltallige
keukenpersoneel aan de bereiding van een koolhydraten-arme lunch en idem 3-gangen diner.
En dat hielden ze allemaal vol - tijdens de hele reis !
Intussen spoot een dekknecht de ruimluiken schoon. Daaronder lag stortgoed dat tijdens het
laden de luiken met een wit poeder had bestoven.

De ontbijtjes, lunches en 3-gangen diners werden vanuit de keuken in de stuurhut opgediend
door een lenige serveerster. Met volle dienbladen in beide handen liep zij de kromme en stijle
trap op en af. We begonnen ons af te vragen, hoeveel bemanningsleden er aan boord waren.
En het werd nog méér verbazingwekkend;
toen de stuurman een middagslaapje deed. nam een aardige vrouw de besturing van het
schip op zich. Waar kwam zij, een kundige ‘reserve-schipper’, nou ineens vandaan ?

Tussen alle bedrijven door kwamen we aan boord ook een matroos tegen. Een matroos met
stuurmansbevoegdheid, maar sturen deed hij niet.
Zeer bijzonder was ons samenzijn met een, eveens aan boord verblijvende, scheepsarchitect.
Hoe hij de inrichting van het schip vorm had gegeven, werd ons aan de hand vele foto’s van
het zogenaamde ‘afbouwen’ duidelijk. Over ieder détail was grondig nagedacht, rekening
houdend met een eventueel noodzakelijke, grotere bemanning, waardoor er per dag meer
vaaruren mogelijk zijn.

Langzamerhand kregen we een duidelijk beeld van hoe het er in de binnenvaart aan toe gaat.
Het is niet allemaal “vrijheid, blijheid”, maar een combinatie van het zorgvuldig afwegen van
financiële risico’s, goed koopmanschap en vooruitkijken in een doorgaans onzekere toekomst.

Ja, natuurlijk zijn de gastvrouw, de koffiedame, de serveerster, het voltallige
keukenpersoneel en de ‘reserve schipper’ één persoon: Willeke van Veen.

Zo zijn ook de kraanmachinist, de kapitein, de stuurman (een onvermoeibare
prater) en de binnenhuisarchitect één persoon: Rien van Veen.

En de hulpkracht, de dekknecht, de schildersbaas en de matroos zijn net zo
goed één persoon: de toegewijde Jay Philipijn.

Het staat al hierboven: het heeft ons aan helemaal niets ontbroken. Ja, terwijl we de machtige
Rijn hebben bevaren met een prachtig multi-functioneel binnenschip. We hebben aan boord
moedige mensen ontmoet en unieke ervaringen opgedaan.

Fahrt mit der Armira 13.05. - 17.05.2017

Liebe Willeke, lieber Rien,
was für ein Glücksfall, dass ich bei meiner Recherche über eine Mitfahrgelegenheit auf einem Binnenschiff auf Eurer homepage gelandet bin. Ein Traum ging für mich in Erfüllung.
Als ich an Bord kam, kam ich aus dem Staunen nicht heraus. So groß und komfortabel hatte ich mir weder mein Gästeappartement noch Euer Wohnzimmer vorgestellt. Ich war überwältigt!
In den Tagen, die ich auf der "Armira" verbracht habe, durfte ich ein beträchtliches Stück von "meinem" Rhein (ich mag diesen Fluss ganz besonders) kennenlernen. Ich habe den ganzen Tag mit Willeke und Rien in der "stuurhut" verbracht und konnte die Aussicht voll genießen. Dort servierte Willeke auch ihre schon oft gelobten, ganz besonders leckeren Mahlzeiten. Ein Rundumverwöhnpaket!!!
Ich danke Euch beiden für Eure Gastfreunschaft, die vielen Gespräche, die tollen Informationen über das Schiff, die Binnenschiffahrt und das Leben der Schifferfamilien und natürlich auch für die täglichen "Käptendinners" mit zwei Kapitänen (Willeke und Rien) - das bietet kein Kreuzfahrtschiff .
Gerne komme ich nochmal wieder.
Barbara

Liebe Willeke, lieber Rien

Der Rhein: Das Tor zur Welt. Zumindest für Schweizer meiner Generation (1950), die geboren wurden, bevor Strasse, Bahn und Flugzeug eine immer grössere Rolle im Frachtverkehr eingenommen haben. Verheiratet mit einer Holländerin, bin ich dem Rhein jedes Jahr gefolgt, meist per Bahn, manchmal mit dem Auto, einmal sogar mit dem Velo (fiets). Aber dann wollte ich immer auch wissen, wie sich der Rhein als Lebensader Europas darstellt, wenn man auf und nicht nur neben ihm fährt. Wissend um diesen Traum haben mir meine Frau und meine Tochter zur Pensionierung diese Fahrt mit der ARMIRA ermöglicht. Und Rien und Willeke haben ihn wahr gemacht. Als Passagier auf ihrem grossartigen Schiff habe ich den Weg vom vergleichsweise meernahen und wunderschönen Dordrecht bis Godorf bei Köln mitmachen können, via Zaltbommel (ursprünglicher Herkunftsort meiner holländischen Familie), Nijmegen (ebenfalls mit Familienbezug) und dem eindrücklichen Ruhrgebiet mit seinen enormen Industrieanlagen und grossen Städten. Und dies bei meist gutem Wetter und mit wunderschönen Herbstfarben in den sehr schönen Uferbereichen.

Und Rien und Willeke haben mich vor allem auch teilhaben lassen an ihrem Schifferleben. Ruhig, seriös, humorvoll haben sie ihre Fahrt unternommen, mit einer Leichtigkeit, die nicht darüber hinwegtäuschen kann, wieviel Wissen und Erfahrung so eine Flussfahrt erfordert. Und wem nicht sofort klar wird, wieviel Herzblut und Können auch in der ARMIRA selber steckt, dem wird dies spätestens bei der Besichtigung des blitzblanken Maschinenraums und bei der Präsentation der höchst spannenden Baugeschichte der ARMIRA bewusst.

Omdat ik ook een heel klein beetje Nederlands praat: Rien und Willeke, hartelijk bedankt voor de fantastische dagen op de ARMIRA. Ich heb een andere wereld leren kennen, ik heb veel over de binnenvaart geleerd, ik heb gezien hoe jullie (Willeke!) in de organisatie van jullie belangrijke branchevereniging meewerken. Ik heb een fantastische kok (Willeke) leren kennen en een heel sympatische, indrukwekkende medewerker (Jay). Kortom: alles mensen met wie het echt een plezier is, op reis te zijn. Hartelijk bedankt – en hopelijk tot de volgende keer.

Hansueli Schütz, Rieden/Baden (Zwitserland)

Meevaren met de Armira van 2 tot 6 oktober 2016
‘Jaja, zo gaat dat’
Ruim een jaar geleden ‘ontdekten’ wij de Armira en stuurden een mailtje om te boeken. Op 2 oktober was het eindelijk zo ver. We werden zondagavond in Dordrecht aan boord verwacht en konden meevaren tot Godorf. Extra bijzonder omdat ik een voormalig schipperskind ben; mijn vader was schipper op de tanker Damco 281 en we voeren en woonden daarop van 1960 tot 1969, de eerste negen jaren van mijn leven.
’s Middags vertrokken wij met de trein vanuit Almelo en na een kijkje bij ‘mijn’ oude schippersschool tegenover het NS station, een stadswandeling door Dordrecht en een ‘begin van de vakantie etentje’ op het Groothoofd met uitzicht op de rivier, scheepten wij in op de Armira. We werden hartelijk welkom geheten door Willeke en Rien van Veen. Na een gezellig avondje met de nodige rode wijntjes in hun roef (lees riante woonkamer), konden wij onze hut (luxe hotelkamer met eigen badkamer en keukenblok) betrekken. Op maandagmorgen klauterden we al vroeg het trapje naar de stuurhut op om het vertrek naar de zeehaven mee te maken. Het laden van aluminiumhydraat vanuit een zee coaster was voor een voormalig tankerkind en een geïnteresseerde van oorsprong Rotterdamse techneut heel bijzonder om te zien. Daarna begon de reis pas echt. Via de mooie skylines van Zwijndrecht, Dordrecht en Papendrecht kwamen we langs mijn voormalige woonplaats Sliedrecht, waar mijn moeder aan ‘De Singel’ naar ons stond te zwaaien. Als we er vroeger met de Damco langs voeren stond mijn oma daar altijd. Verder hebben we de huizen van diverse aan het water wonende familieleden en kennissen vanaf de Armira gezien en gefotografeerd. Ook het kijkje op ons bekenden plaatsen zoals Gorinchem, waar ik jaren gewerkt heb en Nijmegen, waar een van onze dochters woont, vonden we leuk.
Die dag en de verdere vakantie brachten we door op het achterdek en in de stuurhut, waar we ‘all inclusive’ door Willeke verzorgd werden. Van heerlijke smoothie ontbijtjes en warme driegangen lunches tot bijzondere salades en hapjes als avondeten. Als we ’s avonds stil lagen, meestal pas na een uur of negen, werden we uitgenodigd om in de huiskamer nog een afzakkertje te komen doen. Tussen de bedrijven door vertelden zowel Rien als Willeke ons alles over de maatschappelijke, sociale en technische kant van het schippersleven. Door Rien vaak afgesloten met: ‘Ja ja, zo gaat dat.’ Er ging een wereld voor ons open. Ondertussen genoten wij van de vele mooie plaatsen, steden en plekjes langs de rivier, waarbij we vooral het industriële Ruhrgebied heel ‘mooi’ vonden. Maar ook Duisburg, Düsseldorf en Keulen waren indrukwekkend. De ‘excursie’ op de laatste middag over het hele schip en door de twee machinekamers sloot mooi aan op wat we de avond daarvoor tijdens de interessante diaserie met uitleg over de bouw van de Armira gezien hadden. Kortom een vakantiereisje om nooit te vergeten.
Willeke en Rien, nogmaals hartelijk bedankt!



Vriendelijke groeten,
Hans van Teeffelen en Margreet Strijker

Almelo 12 oktober 2016

Lieve Rien en Willeke,

Ik kan natuurlijk niet achterblijven om ook een stukje te schrijven in jullie gastenboek. Er is alle reden om mijn enthousiasme en dankbaarheid onder woorden te brengen!

Slapen in kooien in het achteronder, wakker worden als het schip alweer aan het varen is, bij opa in de stuurhut op de vensterbank kijken naar het ‘Märklin-landschap’ en de burchten aan de Rijn. Havens, laden en lossen, spelen in het lege ruim. Als dochter van (niet varende) schipperskinderen heb ik warme herinneringen aan de twee vakanties die we vroeger met het gezin bij opa en oma aan boord hebben doorgebracht.

En veel van die herinneringen kwamen weer boven tijdens deze vakantie aan boord van de Armira, hoewel het nu meer een ‘all-incusive-riviercruise’ was. Alle beslommeringen van mijn dagelijks leven raakten op de achtergrond. Ik was even totaal in een andere wereld. Heerlijk.
Helaas was er tijdens mijn verblijf aan boord net een ‘dipje’ in het verwerven van nieuwe vracht. Er moest daarom lang gevaren worden voordat er gerst geladen kon worden in Hanau aan de Main. Maar zodoende heb ik wel van de mooiste stukjes van vier Duitse rivieren mogen genieten, nl. de Saar, de Moezel, de Rijn en de Main. Toch nog het laden meegemaakt en toen het ruim vol lag met de ‘gouden bergen’ ben ik afgestapt om weer naar huis te rijden. De Armira uitgezwaaid en weg zien varen. Ieder weer zijn eigen weg gaand.

Als ik aan mijn 5 daagse verblijf en het contact met jullie denk, komen er 3 woorden in mij op: gemoedelijkheid, vriendschappelijkheid en toewijding
De gemoedelijkheid waarmee jullie met je gasten omgaan maakt dat je je al snel thuis voelt. Er is geen stress aan boord (althans, zo wordt dat door mij ervaren) Doe wat je wilt. Sta vroeg op of slaap uit. Behoudens een paar regeltjes is alles goed.
Vriendschappelijkheid. De manier waarop jullie mij het gevoel geven een deel van het gezin te zijn. Je mag de hele dag in de stuurhut zijn en ’s avonds gezellig op de bank in de huiskamer. Samen lachen om de grappen en anekdotes van Rien. Het willen delen met jou van wat jullie bezighoudt in het leven en belangstelling voor jouw leven.
Toewijding ook in de vorm van aandacht voor de inwendige mens, geheel voor rekening van Wil uiteraard. Tjonge wat heb ik lekker gegeten. Nooit gedacht dat een koolhydraatarm menu zo lekker kon zijn.
En toewijding in de manier waarop jullie samen dit beroep uitoefenen, dit bedrijf varende houden en de nadelen daarvan op de koop toe nemen. Het lijkt een vrij leven, zo op een schip over de rivieren varen maar in feite ben je er ook aan vastgebonden en leef je geïsoleerd van het sociale leven in stad of dorp. Wat fantastisch dat jullie dit kunnen en willen doen! Mensen uitnodigen met jullie mee te varen en mee te leven en ik zie dat het jullie ook goed doet.
Ik wens jullie massa’s ladingen en een behouden vaart en veel geluk in jullie leven en dat van jullie kinderen.
Hartelijk dank voor deze fijne tijd bij jullie aan boord en ik hoop nog eens mee te varen.
Marjolein

Teamwork in optima forma

Na onze eerste reis in september 2014 wisten wij eigenlijk al vrij snel dat daar een vervolg op moest komen en dan liefst via een andere route. Niet omdat het ons niet was bevallen om met rollen staal de Rijn van Walsum stroomopwaarts naar Mannheim te varen, maar omdat wij tijdens deze tocht de ‘beroemde en beruchte’ sluizen hadden gemist…
Deze stille wens werd in 2016 door Rien en Willeke volledig gehonoreerd. Op vrijdag 16 september werden wij in Grave – boven de sluis – opgepikt om door te reizen naar Born en vandaar met een lading kolen naar Marl in Duitsland te varen. Vier sluizen op de Maas (vice versa), één in het Maas Waalkanaal en vier behoorlijk krappe sluizen in het Wesel-Datteln kanaal brengt het totaal op 13 schuttingen.
Met de speciale scheepsverrichtingen die deze route met zich meebrengt had het team Rien, Willeke en Jay geen enkele moeite en is het mooi om te zien dat het drietal volledig op elkaar is ingespeeld. Ook de planning, die Rien voor zichzelf had uitgestippeld, werd geheel waargemaakt. Een kwestie van geluk met het laden en bij de sluizen, zoals hij het zelf omschrijft. Ook tijdens deze reis ontpopte Rien zich weer als een verhalenverteller pur sang en over de beroemde kook- en keukenkunsten van Willeke is al veel gezegd en geschreven. Tussendoor geven ze dan ook nog geduldig antwoord op alle vragen, ook al zijn ze zo vaak gesteld.
Voor dat je het zelf in de gaten hebt zit de reis er al weer op en wordt je ‘gedumpt’ op het Chemie Park in Marl om vandaar op 19 september weer met de auto naar huis te rijden. Het was wederom een fantastische reis met veel herinneringen. Gelukkig hebben wij de foto’s nog…
Rien, Willeke en Jay bedankt voor de gastvrijheid en wij wensen jullie nog veel succes met de Armira

Reisverslag zaterdag 23 – 27 juli 2016.
 
 Zaterdag middag om 12.30 uur opgestapt op het 110 meter lang en 11.45 meter m.s. Armira.
Een boot, oh sorry, binnenschippers spreken over een schip, schepen op zee zijn boten.
Dit schip hebben de schipper en zijn vrouw in 2008 voor een bedrag van 4,2 miljoen euro laten bouwen. En  dan te bedenken dat direct er op de crisis uitbrak. De staalindustrie en bouw stortten in. Het vervoer over water nam zeer sterk af waardoor veel schepen stil kwamen te leggen en de vrachten tegen of onder kostprijs werden aangeboden.
 
De afvaart van de Merwekade in Dordrecht, de auto aan boord getakeld want het is onbekend waar je uiteindelijk weer het schip verlaat. Eerst naar Europoort, Maasvlakte voor het laden van 'slechts' 2250 ton steenkool. Het schip kan 3200 ton laden maar de bestemming was Bottrop bij Essen in Duitsland waarvoor ook gedeeltelijk een kanaal opgevaren moest worden en dat zou de diepte van het schip daar onmogelijk maken.
 
Begin van de avond  was het schip geladen en gingen we richting Duitsland, bestemming Bottrop. De steenkool was bestemd voor een elektriciteitscentrale daar. Om 22.00 uur werd op  in het Harttelkanaal bij de pionier het schip neergelegd op studpalen. Twee hydraulische poten ingebouwd in het schip waarmee je het schip verankert en je niet hoeft aan te meren. 's-Morgens om 05.00 uur weer verder de Rijn op tot vlak voor Wezel ook daar zo vanaf 21.00 uur op dezelfde wijze overnacht.
Maandag om 05.30 uur de tocht vervolgt om uiteindelijk het kanaal naar Essen op te varen.  De hydraulische stuurhut van het schip moest helemaal naar beneden omdat bruggen zo laag zijn dat je er anders niet onder door zou kunnen varen. (Het hoofd van de schipper steekt dan net door het dak heen)  Twee sluizen door van 12 ½ meter breed. Aan elke zijde van het boord van het schip dus max. 50 cm. Met het sturen met behulp van camera’s aan stuur- en bakboord (ja natuurlijk neem je die termen over) op beeldschermen wordt zo'n sluis binnengevaren.
In de loop van de maandagmiddag naderen we Bottrop en horen we dat er nog twee schepen voor ons zijn die gelost moeten worden. Het lossen zou niet eerder kunnen dan dinsdagmiddag.
 
Maandagmiddag met het schippersechtpaar met de auto boodschappen doen in Essen. Een winkelwagen volgeladen want wanneer kun je weer opnieuw boodschappen doen. Een mooie gelegenheid ook  voor de schipper om weer eens naar de kapper te gaan. Er kwam weer een ‘jonge vent’ aan boord.
Dinsdagnamiddag kwam de loskraan bij 'ons' en werd het schip gelost. Elke bak met steenkool werd overgeladen in spoorwagons. Als je het van een afstand ziet denk je waarom maken ze die hijsbakken niet groter maar er zit toch wel een 2 ½ ton per bak in. Maar het is dus even een poosje scheppen. Als het ruim redelijk leeg raakt wordt er een bulldozer in het ruim gelaten en die gaat het ruim schoonschuiven. Om 21.00 uur was het schip leeg. Even van de loswal  weg en paar honderd meter verder aangelegd om te overnachten. Tevens de auto weer aan boord gehesen.
 
Woensdag 05.00 uur afvaart. In het ruim werd 1800 ton water ingelaten voor ballast om de terugweg onder de bruggen mogelijk te maken. Na de laatste brug werd het water er weer uitgepompt en voeren we richting Dordrecht waar wij om 16.30 uur op de Handelskade met auto werden afgezet. Het schip gaat opnieuw naar de Maasvlakte voor steenkool maar nu bestemming Völklingen op de Saar (aan de Moezel om daarna in Metz (Frankrijk) graan op te halen.
 
We hadden aan boord een prachtige hut, de zgn. schippershut met een tweepersoonsbed, zitje, badkamer, keuken met koelkast etc.
We zaten veelal of in de stuurhut en op het achterdek want we hadden aldoor prachtig weer. (De laatste 2 uren in Nederland niet meegerekend, toen regende het)
Ontzettend aardige mensen Rien en Willeke, die heel veel vertelden en wilden vertellen over het leven in de binnenvaart. Willeke is actief in de schippersbond en in het bestuur van schippersinternaten. Beiden breed denkend en georiënteerd. Zeer boeiend!!.
's-Avonds zaten we gezellig bij hen in de woonkamer en ‘babbelden’ we heel wat af.. Een prachtige woning met alles er op en er aan. Om maar een indruk te geven, het schip heeft vier badkamers waarvan 2 in het vooronder, 5 slaapkamers en  een sauna.  En dan spreken we maar niet over de enorm krachtige motoren en allerlei vormen van techniek die voor zo’n schip nodig is. Op het voorschip woont een Filipijn, Jay. Hij onderhoudt het schip en is nodig bij 'de touwen.' Een heel aardige man van in de 40 die met zijn verdiensten (Nederlands minimumloon) zijn vrouw, 2 kinderen en ouders onderhoud in de Filipijnen. Hij verblijft 8 maanden aan boord en gaat dan voor 3 maanden naar huis. Hij wordt daar ook gezien als een schatrijke man! Een voorbeeld, hij heeft een huis daar gebouwd voor zijn gezin met een balkon van roestvrij staal, tenslotte ben je dat vanuit de scheepvaart zo gewend.
 
Slechts 4 dagen maar zoveel indrukken en ervaringen opgedaan alsof we veel, veel langer zijn weggeweest. Eén nadeel, het leidt tot chronisch slaaptekort want je wil alles meemaken en dan begint de dag vroeg en de gezelligheid strekt zich tot laat uit. (Het schippersechtpaar slaapt overdag om toerbeurt wel even).
Ontzettend blij dat we ook deze wereld en deze mensen Rien en Willeke hebben leren kennen.
We durven niet te zeggen dat het daarmee ook de laatste keer was.
Want ook de maaltijden die Willeke ons 3 x per dag voorschotelde zou al reden zijn voor herhaling.
 
 
Marjan en Wim Koedijk

Meevaren op de Armira
Al jaren fietsen of lopen we langs de Maas in Venlo en zagen we de binnenvaartschepen voorbij varen. Zo ontstond het idee om eens te kijken of je zou kunnen meevaren op zo’n schip. De Armira was snel gevonden en het zag er veel belovend uit.
Contact met Willeke opgenomen en op vrijdag 20 mei reden we naar de haven van Trier, de plek waar we aan boord zouden gaan. We waren er rond half vier.
We vallen midden in “het schippersleven” van Rien en Willeke en hun matroos Jay. Onze auto was in in een mum van tijd aan boord getakeld, nog even wachten op Willeke die ook uit Nederland op weg naar huis was en toen de Moezel op. Voor hun ging het werken gewoon door en wij zaten bijna overal met de neus bovenop maar genoten van het vrij zijn en niks moeten. Die namiddag nog 2 sluisjes genomen. s'Avonds liet Rien ons de dia presentatie van de bouw en afbouw van het schip zien. Pas toen kregen we een beeld van hoeveel technologie er in het schip zit en de complexiteit hiervan. Kost een paar centen, maar dan heb je ook wat!!
Op de tweede dag al geen notie meer van dag en tijd, dus echt ontspanning.
Onze route liep via de Moezel naar waar deze de Rijn instroomt, " die Deutsch Ecke" in Koblenz. Daar mochten we passagieren en hadden we het geluk dat we even de stad in konden. We begrepen van Rien dat dit lang niet altijd mogelijk is. Ook de volgende aanleg plaats, Keulen was dit mogelijk en hebben we nog iets van de "Altstadt" kunnen zien en ook nog een hapje gegeten in Peters Brauhaus.

Rien en Willeke verzorgen excursies op het schip, o.a. het hele technische stuk, de stuurhut die omhoog kan tot 6 meter boven het dek, wat op dat moment zo'n 12 meter boven de waterspiegel was, wow! Varen met uitzicht…..
Wat een bedrijf, zeer indrukwekkend en leerzaam omdat beiden zo open waren en bijna alles wilden delen over de bedrijfsvoering.
We hebben een hele goede indruk gekregen van het werken aan boord, uren lang varen, sluis in sluis uit en het verblijf in de haven om te laden (soms een geduld zaak vooral als je moet wachten op een ijkmeester). Conclusie… geen baan van 9 tot 5, lange dagen en onregelmatig, je moet het maar aan durven te gaan.
Samen proberen Rien en Willeke alle uren vol te maken met sturen want ook Willeke staat haar "mannetje" als stuurvrouw, knap hoor.
We hebben ons verbaasd over het ruime woongedeelte, alles zo praktisch ingedeeld, maar van alle gemakken voorzien. De trap naar de stuurhut met de openingen voor grip, de schoenenkast onder de trap, etc... Overal "geheime" plekken. De logeerkamer; alles erop en eraan, heerlijke bedden. Bloemetje bij ontvangst, geweldig.

We hebben genoten van alle verhalen, anekdotes en gezelligheid onder het genot van aan de sluis afgeleverde Moezel wijn.
Het eten was koolhydraat arm maar rijk aan smaak. Allerlei heerlijkheden kwamen langs, en de ideetjes hebben we allemaal mee naar huis genomen.

Beste Willeke en Rien,
heel erg bedankt dat we deze dagen mochten meereizen op jullie Armira en in jullie leven, het was Top!!


Ans en Jack

Reis 10 mei 2016 – 16 mei 2016

Deze hernieuwde kennismaking met de binnenvaart is mij uitstekend bevallen!
Dat is vooral ook te danken aan Rien en Willeke met hun gastvrijheid en gezelligheid.
Als gast aan boord heb ik veel gehoord over hoe het werkt in de binnenvaart en hun eigen ervaringen hiermee. Boeiende verhalen! En ik heb gezien wat het varen inhoudt op de rivieren en rond de sluizen, met of zonder “buurmannen”. En natuurlijk ook de lange, lange dagen meegemaakt om de lading op
tijd op de bestemming te krijgen en het bedrijf te kunnen laten draaien. Geen gestress maar wel noodzakelijk ! Ook veel vaktermen gehoord en gezien op het kwartetspel. "De bulb aan de den kijkt naar het bestek en het gangboord", als het ware.
De Armira is een schitterend schip en mijn hut was dit ook. De dvd van de afbouw en de rondleidingen waren onderdeel van het entertainmentprogramma. Jawel dat is een extraatje naast het vaarprogramma en het toeristisch programma ! Wat dit laatste betreft: de reis ging van Willemstad/Volkeraksluizen via o.a. Waal en Rijn naar de Moezel en de Saar met als einddoel Völklingen. Er was ruim 2400 ton kolen aan boord.
Het weer was schitterend en vaak mooier dan de voorspellingen, dus veel op het roefdek gezeten. En genoten van wat er op de oevers te zien was, inclusief verbijsterend veel campings met idem veel campers, meestal strak in het gelid. Onderweg maakten we ookeen mooie rondwandeling in Keulen.
Het was niet vaak stil in de stuurhut en ook als we na het varen nog even gingen zitten, zal ik maar zeggen... We hebben heel wat afgepraat over heel veel onderwerpen en op die manier ontdekt dat we ook gemeenschappelijke interesses en ervaringen hebben ! Goed om dat te hebben meegemaakt.
Rien en Willeke dank voor deze ervaring en het goede onderlinge contact tijdens deze afwisselende en mooie reis. En in het bijzonder dank ik Willeke voor de steeds weer verrassende lekkere en voedzame maaltijden.
Goede reis en behouden vaart ! Het ga jullie goed !

Wim van der Waals Meppel

Frans: Een lange, mooie, koolhydraat-arme trip. Maart 2016

Het was een lange trip. En het waren lange dagen. Van ‘s morgens een uur of vijf tot ‘s avonds laat, als in het donker de spudpalen naar de bodem zakten. Deze keer een reis die voor het grootste deel over de Moezel en de Saar voerde. Voor mij “nieuwe” rivieren. En ik kreeg ook ruim voldoende tijd om uitgebreid van het langsglijdende landschap te genieten. Want met bijna 2.500 ton kolen in het ruim, een flinke tegenstroom en soms maar 50 centimeter water onder de kiel, schoot het niet echt op. Bovendien veroorzaakten de totaal 14 sluizen tot mijn eindbestemming soms een behoorlijke vertraging.
Helemaal niet erg hoor! De reizen met de Armira kunnen mij eigenlijk niet lang genoeg duren. En het is elke keer weer verbazend hoe Rien dat enorme schip in een sluiskolk schuift die aan beide kanten nog geen 30 centimeter ruimte heeft. (Oké, er knarst en kraakt wel eens een wrijfhoutje, maar daar zijn die dingen immers voor, toch?)
Ook de verzorging van de inwendige mens door Willeke was weer prima! Ik mocht zelfs kiezen of ik mee zou doen met het koolhydraatarme dieet dat zij zelf volgen. (Hoeft beslist niet, maar mag wèl) En daar heb ik geen spijt van gehad! Lekker!
Kortom: Graag nog eens!

Dag Rien en Willeke,

Wat was dat een belevenis om met jullie mee te varen van Kostheim in Duitsland naar Rotterdam Botlek.

Ik heb er van het begin tot het eind van genoten en wilde niks missen van jullie dagelijkse leven en werkzaamheden.

Na een autorit werd mijn auto netjes aan boord gehesen en werd ik hartelijk verwelkomd door jullie en kon de tocht beginnen.

Eerst werd ik naar mijn eigen comfortabele hut gewezen waar ik de komende dagen kon slapen en wassen, alles met moderne voorzieningen.

De eerste dag werd volledig in beslag genomen voor het laden van 1300 ton petroleumcokes. Rien gebruikte die tijd om even aan zijn hobby, modelscheepsbouw te werken.

Een uiterst precies werkje waar je veel geduld voor moet hebben.

Dan de Rijn op varen en ogen tekort komen. Alles ziet er vanaf het water toch heel anders uit dan van de vaste wal.

Niet alleen buiten keek ik mijn ogen uit, ook binnen in het schip hebben jullie mij alles laten zien van het woongedeelte, een zeer ruime 5 kamerwoning, met alle moderne voorzieningen.

Maar ook de indrukwekkende machinekamer.

De vaardagen waren best lang van smorgens half zes tot soms 7 uur in de avond. Voor jullie natuurlijk vermoeiend, voor mij niet lang genoeg.

In de avonden als het schip afgemeerd was, was het erg gezellig in jullie comfortabele woonkamer, met al de verhalen van Rien over de scheepvaart, maar we hebben ook veel plezier gehad om de spreekwoorden en de gezegden van Rien.

Ook heeft Rien heel veel uitgelegd over de werking van het schip, wat uitermate boeiend was.

En natuurlijk de film over de bouw van het schip was heel leuk en interessant om te zien.

Het was een prachtige tocht over de Rijn langs de Lorelei met al haar bochten, dankzij de stuurmanskunst van schipper Rien ondertussen met verhalen over wat we onderweg allemaal tegenkomen.

Langs Keulen en Dusseldorf en Duisburg, door het Ruhrgebied, met zijn metaalsmederijen, smeltovens en walserijen.

Wij, stroomafwaarts, komen heel veel schepen tegen met kolen en ijzererts op weg naar dat Rhurgebied.

Dan komen we zo langzamerhand weer in Nederland via de Waal, wat een enorme rivier is dit, doet niet onder voor de Rijn.

Na een tijdje doemt de skyline van Rotterdam, mijn geboortestad, op. Fantastisch om hier te varen langs het huis van mijn schoonzus, ze is niet thuis, maar ik neem een foto van haar straat en app die naar toe.

We komen rakelings langs mijn geboortegrond, de wijk Mathenesse. Tot mijn 3e jaar heb ik ook op een binnenvaartschip gevaren en daarom zie ik deze reis ook als een ode aan mijn roots.

Nog een uurtje en dan eindigt mijn avontuur met jullie schip in de Botlek.

Na nog een heerlijke maaltijd, zoals de afgelopen dagen heb ik genoten van de culinaire kunsten van Willeke, ga ik met mijn auto van boord en ga met een zeer voldaan gevoel naar huis.

Rien en Willeke, heel veel dank dat ik dit heb mogen meemaken en dat jullie een paar dagen jullie leven met mij wilden delen. Ik ga nog lang nagenieten van alle foto’s die ik onderweg gemaakt heb.

Hartelijke groeten,

Ben Stevens

Thank you, Rien and Willeke, also Miranda, for giving me the opportunity to join you on this trip up the Rhine, enabling me to experience the “Binnenvaart" at first hand.

This has been an amazing experience and I am overwhelmed by the kind hospitality you have shown me during the trip. It already looked good from your website, then I “stalked” Armira for a couple of weeks on the Marine Traffic app and thought …it’ll be great if I can get onboard as guest! Lucky guy that I am, you managed to fit me in and I stepped on board at Walsum on your trip to transport 2000 tons of steel rolls up the Rhine to Mannheim.
Prepared as I was for something good, this trip has exceeded even my wildest dreams and expectations. To start with, the weather has been good, no rain, clear skies most of the time, and so I was able to enjoy the views and take plenty of photographs.
Not only have I been able to see the picturesque Rhine as presented to the tourist but also the industrial activity that forms the backbone of the European economy, seeing for myself the important role played by the inland freighters that ply back and forth transporting the bulk cargoes.
The Armira is a beautiful ship, so quiet and comfortable that I felt I was travelling via luxury cruise liner rather than inland freighter with a cargo of steel rolls.
My compliments to Willeke and Miranda for the excellent meals you prepared onboard, these I thoroughly enjoyed, adding further pleasure to an altogether very delightful and memorable “meevaren” experience.

I hope to repeat the adventure sometime on the Armira but next time my wife, Marga has promised to come with me.


Once again, a big Thank you from me and I wish you and Armira many future happy and successful trips on the inland waters.



John Tyrrell

17 september 2015: Net terug van een driedaagse trip met de Armira. Genoten van goed gezelschap, heerlijk eten en een prachtige tocht over het water. Rien en Willeke hebben ons een kijkje gegund in het dagelijks leven van een binnenvaartschipper. We hebben veel nieuwe kennis opgedaan en we weten zeker dat we vanaf nu heel anders kijken naar de binnenvaartschepen die voorbij varen. Een mooi, vrij, maar ook onzeker bestaan. Geen dag is hetzelfde. Rien & Willeke bedankt voor jullie gastvrijheid en goede vaart! Henk&Roos
@Jay: thanks for cleaning our car !

Beste Rien en Willeke.
Het was een idee van Elza om eens op een vrachtboot mee over de rivieren te varen en te beleven hoe dat is.
Ik stond er een beetje afwachtend tegenover. Maar goed dat ik ben meegegaan.
We vonden het een geweldige ervaring om met jullie van Mainz naar Rotterdam te reizen en te genieten van het geweldige uitzicht ,
de gemoedelijke omgang met jullie , het lekkere eten van Willeke en nog veel meer.
Ik kan iedereen die twijfelt aanraden ook eens mee te varen.
We blijven benieuwd naar jullie positie en kunnen die volgen via ais transponder.
Behouden vaart en misschien tot ziens.
Groeten , Elza en Jan.

Wat en geweldige ervaring om vier dagen mee te varen op de Armira, het prachtige schip van de schippers Rien en Willeke van Veen. Met name Addy wilde al heel lang eens meevaren op een binnenvaartschip en dat is er dan nu van gekomen, iets waar we beiden absoluut geen spijt van hebben. Al dagen voor de toegezegde datum van 13 juni stonden we in de startblokken.....je weet het immers nooit zeker in de binnenvaart....en toen kwam het eerste telefoontje van Rien dat we hoogst waarschijnlijk 14 juni in Dordrecht aan boord konden gaan. Onze eerste ervaring met de binnenvaart is dan ook het ongewisse voor alle betrokkenen! De tocht voerde ons over de Oude Maas, Merwede en de Waal en Rijn Duitsland in. Wat een bijzondere ervaring om de bekende plaatsen langs deze rivieren, vanuit de stuurhut, zo voorbij te zien komen. Ook waren we onder de indruk van de industrie langs de oevers, in zijn soort ook mooi en indrukwekkend om te zien.We hangen daar toch ook allemaal vanaf! De lading had er ook mee te maken; we vervoerden een grondstof voor de aluminiumindustrie. Onze eerste overnachting onderweg was ergens aan de kant bij het plaatsje 'Grieth' met zicht op Kalkar. Tot onze verrassing ging het schip niet voor anker maar Rien liet twee palen in de rivierbodem zakken en matroos mnr. Jay legde vakkundig een touw om de meerpaal. Zo konden we gaan genieten van een mooie zonsondergang en daarna in de woonkamer -onder het genot van verschillende drankjes- luisteren naar de verhalen over het werk en leven van het schippersechtpaar. Zij verstonden de kunst om ons het gevoel te geven elkaar al veel langer te kennen dan die ene vaardag.
Na nog drie fantastische dagen gingen we, met een sprongetje van de railing op de trap naar de kade -geholpen door Rien- in Bendorf (bij Koblenz) van boord. een unieke ervaring rijker en enige kilo's zwaarder dankzij de geweldige gerechten van Willeke.
Rien en Willeke nogmaals heel veel dank voor de gastvrijheid en wij wensen jullie een behouden vaart!!!
Gerritjan en Addy

Was een 4-daagse op deze moderne Armira die mijn persoonlijke verwachtingen overtrof! Eddy was met zijn 'cadeau' duidelijk zo gelukkig & enthousiast ,vanaf de eerste tot de laatste minuut aan boord. En voor mijzelf (die eerst twijfelde of ik wel zou meegaan) heel erg boeiend/leerzaam allemaal en vooral 4 dagen héél rustig ... in gezelschap van 2 uiterst charmante mensen: de immer lachende Rien en Willeke. Het leven aan boord van een binnenvaartschip is gans anders dan het onze. Wij kijken elke dag uit het raam naar dezelfde tuin en straat maar Rien en Willeke genieten de luxe om elke dag een ander stukje omgeving te kunnen bewonderen en vaak is dat fenomenaal! Ook al beseffen we maar al te goed dat dit voor hen vooral ook 'lange uren werken' zijn en wordt geregeld ook hun geduld op de proef gesteld... Wij gaven onze ogen de kost. En waren elke avond aan boord getuige van een prachtige zonsondergang + daarbij nog de aangename gastvrijheid en vriendschap van onze gastheer-en vrouw = volgend jaar komen we heel graag weer aan boord van Armira! Het ga jullie goed, lieve vrienden!

Heb ik deze reis ook weer wat opgestoken van het binnenschippersleven?
Nou en of! Namelijk dat het zeer ongewis is.
Je kunt plannen maken zoveel je wilt, maar of die ook doorgaan weet je eigenlijk pas op de dag zelf.
Een dag eerder dan oorspronkelijk afgesproken kon ik in Frankfurt al aan boord komen, want het kolen lossen ging sneller dan gepland.
En toen het laden van een vracht grond en stenen, bestemd voor het opvullen van een grindgat ergens "beneden" bij Wesel, óók nog eens veel vlotter ging dan gedacht, leek het allemaal van een leien dakje te gaan.
Maar dat bleek te vroeg gejuicht: Er zou pas ná het weekend weer gelost kunnen worden. Dat leverde een ruimte van maar liefst twee extra dagen op en daardoor kreeg de trip meer het karakter van een "Reisje langs de Rijn". (Maar dat mag ik van Rien hier eigenlijk niet schrijven want: “We varen geen toeristentripjes”.)
Niet erg hoor! Het was prachtig weer en rustig kabbelend voeren we de Main af en draaiden de Rijn op. En met tussenstops in Koblenz en Keulen, waar ik weer verbaasd heb genoten van de stuurmanskunsten om -gebruik makend van de stroming- het schip precies op de juiste plek voor de wal te krijgen, kon ik helemaal mee tot Duisburg.
Het was weer een interessante reis, waar ik behalve goede herinneringen ook een vermakelijke fotopresentatie op DVD van heb meegenomen.
Willeke en Rien, hartelijk dank weer voor de gezelligheid, de prima verzorging en de informatieve verhalen en ervaringen!

Ik ken de zee en de Atlantische kusten, maar de kanalen en rivieren niet, dus hoog tijd om die maar eens te ontdekken. Meevaren op een cruiseschip leek me niks, ik wil niet mee om vermaakt te worden - dat kan ik zelf wel - maar om wat te ervaren en te leren en dan is de Armira en logische keus.
De formule: naar de haven rijden waar ze liggen - auto op het achterdek met de kraan - varen - auto weer op de kant - terugrijden. Dus geen gedoe met busjes van ‘lang parkeren’ naar een terminal, geen einden sjouwen met bagage en rijen voor het inchecken. Makkelijker kan het niet.
Wil je de hele dag vermaakt worden met zang, dans en bingo? Verwacht je van reizen over water spanning en sensatie terwijl het schip hoge golven trotseert? Eet je graag piepkleine porties van reusachtige borden en drink je wijnen van een tientje per slok? Niet boeken!
Wil je ervaren hoe het leven aan boord is van een modern vrachtschip en wat het schippersleven inhoudt? Scheep dan maar in.
Overdrijven al die mensen die in het gastenboek geschreven hebben? Nee, de Van Veens zijn GASTVRIJ. Dat vergt sociale vaardigheid en het opgeven van een deel van hun privacy. Dat gaat bij Willeke en Rien vloeiend en de krent op de taart is Willeke’s kookkunst. Ik heb heerlijk gegeten.
Vergeleken met zeilend reizen over zee is het varen op een groot binnenschip uitermate relaxt. De Armira ligt als een huis, je hoeft je niet voortdurend schrap te zetten, er druipt geen koud zeewater in je nek, je slaapt altijd horizontaal, de 1800 pk sterke Caterpillar - in de brandschone machinekamer - hoor je amper en er is R-U-I-M-T-E. Overal vloerverwarming, in de stuurhut, de huiskamer en in mijn hut een prima bed, douche, toilet en een volle koelkast.
Genieten van het voorbijglijdende landschap en van vakmanschap. Ongeacht of Rien of Willeke in de stuurstoel zit, het varen op de drukke Waal of het manoeuvreren in een sluis die maar 50 cm breder is dan het schip, geladen met 2250 ton kolen, verloopt rustig en professioneel. Matroos Jay heeft maar een half (Engels) woord nodig om een tros uit te brengen.
Ik heb veel geleerd, weet nu wat de ijkmeester doet, waar het blauwe bord voor dient, veel koppelbestanden, spitsen en kempenaars gezien en schippersjargon gehoord. Varend op de Nieuwe Maas, vond ik de skyline van Rotterdam in het eerste morgenlicht veel indrukwekkender dan de skyline van Amsterdam vanaf het IJ. Ik heb ervaren dat schippers lange dagen moeten maken om wat te verdienen en eindelijk iets gezien van de Nederlandse en Duitse rivieren en kanalen.
Dan de hamvraag: zou ik het nog eens doen? Zeker wel, een keer per jaar moet ik toch maar zo’n reisje maken, ik heb nog lang niet alles gehoord en gezien.

Vanaf het terras op de waalkade in Nijmegen en vanuit de caravan op de camping in Oosterhout al vele uren het drukke scheepvaartverkeer met belangstelling bekeken. Vele vragen komen dan bij je op, wie regelt al dat verkeer op het water ? waar brengen ze al die vracht toch heen ? waar komen ze vandaan ? etc. Op al deze vragen komen de antwoorden na een verblijf op de Armira . Ik heb erg genoten van de gastvrijheid en openheid van Rien en Willeke en hoop nog een keer bij jullie terug te mogen komen. Er was niet één hoogtepunt maar er waren er vele . fraai was de vaart tussen Bingen en Koblenz met oa. de Lorelei, de passage bij Keulen en Dusseldorf , vroeg in de ochtend langs Nijmegen, het binnenlopen in Rotterdam, maar vooral de gesprekken boven in de stuurhut en beneden in jullie prachtige woning. Een verblijf op het M/S Armira is een aanrader voor iedereen die kennis wil maken met de binnenvaart !! Rien en Willeke nogmaals , mijn grote dank. Ik heb genoten !!

Rob en Liesbeth Huijsing;
10 tot 16 februari 2015;
Nadat wij enige reizen met een containerschip op zee hadden gedaan, wilden wij wel eens kijken voor een rijnreis. In eerste instantie kijk je dan op het internet bij de reizen die per passagiersschip worden uitgevoerd, omdat je totaal niet weet dat het ook per echt binnenvaartschip kan.
Nadat dit fenomeen door ons was gevonden was het de vraag van “Welk schip”?. Als je dan de plussen en de minnen van elkaar aftrekt houdt je vanzelf “Armira”als antwoord over.
In eerste instantie gaf de planning wat problemen, maar ineens was daar een telefoontje, we konden mee voor 6 dagen richting Bazel, maar wel de volgende dag aan boord.
Het werden 6 dagen waarin wij verschrikkelijk veel hebben geleerd over de binnenvaart.
Het varen werd helder en duidelijk door schipper Rien uitgelegd en de sociale kant van de binnenvaart in het algemeen werd door Willeke zeer duidelijk uitgelegd.
In de ochtend vertrek uit Bazel en na 740 Km ben je in de avond weer thuis.
Alles was perfect geregeld, het was gezellig, lekker en onvergetelijk!.

Na een aantal jaren is het er dan toch van gekomen. Tijdens een moeilijke en hectische periode in mijn leven heb ik besloten om mee te varen op een binnenvaartschip. In de stuurhut zitten en de wereld langs me heen laten glijden leek me al jaren een heerlijk idee. En in de praktijk was dat ook zo. Op het binnenvaartschip de Armira van Willeke en Rien, met zoon Arnold de Matroos, heb ik begin februari 2015 deze tocht gemaakt. Opgestapt in Antwerpen hebben we in drie dagen 19.000 kilo kolen voor een elektriciteit centrale naar Oberhausen in Duitsland gebracht. De auto op het achterdek, een eigen comfortabele hut met toilet en douche en genoten van de heerlijke keuken van Willeke. Op de eindbestemming de auto er af en in 2,5 uur terug naar Nederland. Via deze prettige mensen die alle moeite namen om me alles uit te leggen heb ik een kijkje gekregen in het leven van binnenvaart schippers. Voor een relatief klein bedrag per dag, all-in, is dit een ervaring die ik iedereen kan aanbevelen. Willeke, Rien en Arnold, hartelijk dank. Ik wens jullie veel vracht tegen goede tarieven en een behouden vaart.

Henk van Delden

Meevaren op 'n 110 meter!

Dit was altijd al een wens van vader & zoon. Als je veel in Friesland zit zie je die grote jongens regelmatig voorbij schuiven. Dat maakt nieuwsgierig. Op vrijdag 19 september konden wij, na een klein jaar geduld, dan eindelijk in Duisburg 'aanmonsteren' voor 'een reisje langs de Rijn'. Wij gaan de details die voorgaande gasten al hebben genoemd niet herhalen, maar het was in een woord 'super'. GASTVRIJHEID wordt aan boord van de Armira hoofdletters geschreven en op alle vragen komt een antwoord. Het was jammer dat Mannheim ondanks de tegenstroom zo snel naderbij kwam... Rein, Willeke en Jay bedankt voor een paar onvergetelijke dagen. Veel succes met jullie onderneming op het water.

De afgelopen dagen met jullie meevaren was een geweldige ervaring. Eerst vanuit Völklingen (De) de Saar af en daarna de Moezel op naar Metz (Fr.) en weer terug richting Mannheim. Een heel mooi gebied om te varen. Gezellig met een lekker bakkie koffie in de stuurhut of buiten op het dek heb ik genoten van het landschap dat aan me voorbij trok en het rustgevende gevoel van de voortkabbelende Armira. Bedankt Rien en Willeke voor jullie gastvrijheid, ik zal nog vaak met veel plezier terug denken aan deze mooie reis!

Halverwege augustus voer de Armira van Hanau naar Antwerpen.
Aan boord de schippers Rien en Willeke, de Filippijnse matroos Jay,
2.300.000 kilo kali en ik.
Voor mij een altijd gewenste, mooie, leerzame en leuke ervaring in een relaxte sfeer met hardwerkende echte vakmensen. Daarbij een prima accommodatie, lekker eten en ’s avonds, wanneer het schip na zo’n 15,16 uur varen “op de palen werd gezet”, een ontspannen biertje.
Dankzij de vele verhalen over het leven op een binnenvaartschip weet ik er nu wat meer van en kijk met nog meer belangstelling en begrip naar de schepen die bij ons over het kanaal varen.
En iedere dag kijk ik op jullie mooie zelfgemaakte(!) site even waar jullie varen .
Beste Rien en Willeke, heel erg bedankt voor deze onvergetelijke ervaring !!

Voor een foto impressie: http://www.flickr.com/photos/marthaenpiet/sets/72157644607442112/

Op de Armira, 22-26 april 2014.

Hoe kom je ertoe om een paar dagen mee te willen varen op een binnenvaartschip?

In de aspergetijd verblijven wij ieder jaar een paar dagen in een hotel gelegen aan de Maas in Limburg.
Wij zien dan heel veel binnenvaartschepen voorbij varen en vorig jaar zei ik tegen Piet 'wat zou het leuk zijn om
eens een paar dagen op zo'n schip mee te varen'!
In de huidige moderne tijd zoek je zoiets dan gelijk op via Google .... zou zoiets mogelijk zijn? En ja hoor ... we
kwamen al snel uit op de duidelijke en mooi verzorgde website van de Armira!
We waagden er een mailtje aan en kregen snel antwoord van Willeke ..... helaas, de Armira was het hele jaar 2013
al volgeboekt en er was al een wachtlijst voor 2014, maar wij konden ook op die wachtlijst geplaatst worden.
Zo gezegd, zo gedaan en aan het einde van het jaar kregen wij weer een mail van Willeke en haar vraag aan ons was
'kunnen jullie de week na Pasen vrijhouden om mee te gaan varen op de Armira'? En ja, dat deden we!

Dinsdag na Pasen zouden wij dan van Rien en Willeke een telefoontje krijgen waar we aan boord konden komen.
Het werd de Haparandadam in Amsterdam, nog nooit van gehoord maar onze Tomtom bracht ons er probleemloos heen.
En toen kon het avontuur beginnen.
Onze auto werd in rap tempo aan boord getakeld en wij stapten met behulp van een toegestoken hand ook aan boord.
De bagage werd gelijk in onze keurige 'hut' gezet en de koffie stond klaar in de stuurhut.
We gingen op weg om een vracht kolen af te leveren in Höchst bij Frankfurt.
Wat hebben we genoten van de gastvrijheid van Willeke en Rien, wat hebben we veel geleerd over het leven op een
binnenvaartschip.
Geen vraag van ons was te veel .... we kregen overal goed en duidelijk antwoord op.
We boften enorm met het weer en konden ook genieten van een poosje buiten aan dek zitten, Rien rolde een mooi
stukje groen tapijt uit, twee tuinstoelen erbij .... heerlijk!
De heerlijke maaltijden werden gezellig in de stuurhut genuttigd, het varen gaat immers steeds door!
's-Avonds als de Armira aan de kant ging, zodat ook Rien en Willeke de nacht rustig door konden brengen, werden we
gastvrij ontvangen in de royale woonruimte van de Armira, met een biertje en een wijntje erbij werd er dan nog een poosje
bijgepraat over van alles en nog wat, heel gezellig!

Al met al kunnen we terugkijken op 4 heerlijke, onvergetelijke dagen op de Armira, een belevenis om niet gauw te vergeten!
We zullen tijdens ons verblijf in het hotel aan de Maas in Limburg voortaan heel anders naar de binnenvaartschepen kijken,
dan zullen we in gedachten weer terug zijn op de Armira.

Willeke en Rien, nogmaals heel veel dank en wij wensen jullie voor de toekomst steeds een goede en
behouden vaart toe!

Een hartelijke groet van Piet en Martha (de man van de radijsjes met z'n ambtenaar ....)

Voor een foto impressie: www.flickr.com/photos/marthaenpiet/sets/72157644607442112/

Op de Armira, 22-26 april 2014.

Hoe kom je ertoe om een paar dagen mee te willen varen op een binnenvaartschip?

In de aspergetijd verblijven wij ieder jaar een paar dagen in een hotel gelegen aan de Maas in Limburg.
Wij zien dan heel veel binnenvaartschepen voorbij varen en vorig jaar zei ik tegen Piet 'wat zou het leuk zijn om
eens een paar dagen op zo'n schip mee te varen'!
In de huidige moderne tijd zoek je zoiets dan gelijk op via Google .... zou zoiets mogelijk zijn? En ja hoor ... we
kwamen al snel uit op de duidelijke en mooi verzorgde website van de Armira!
We waagden er een mailtje aan en kregen snel antwoord van Willeke ..... helaas, de Armira was het hele jaar 2013
al volgeboekt en er was al een wachtlijst voor 2014, maar wij konden ook op die wachtlijst geplaatst worden.
Zo gezegd, zo gedaan en aan het einde van het jaar kregen wij weer een mail van Willeke en haar vraag aan ons was
'kunnen jullie de week na Pasen vrijhouden om mee te gaan varen op de Armira'? En ja, dat deden we!

Dinsdag na Pasen zouden wij dan van Rien en Willeke een telefoontje krijgen waar we aan boord konden komen.
Het werd de Haparandadam in Amsterdam, nog nooit van gehoord maar onze Tomtom bracht ons er probleemloos heen.
En toen kon het avontuur beginnen.
Onze auto werd in rap tempo aan boord getakeld en wij stapten met behulp van een toegestoken hand ook aan boord.
De bagage werd gelijk in onze keurige 'hut' gezet en de koffie stond klaar in de stuurhut.
We gingen op weg om een vracht kolen af te leveren in Höchst bij Frankfurt.
Wat hebben we genoten van de gastvrijheid van Willeke en Rien, wat hebben we veel geleerd over het leven op een
binnenvaartschip.
Geen vraag van ons was te veel .... we kregen overal goed en duidelijk antwoord op.
We boften enorm met het weer en konden ook genieten van een poosje buiten aan dek zitten, Rien rolde een mooi
stukje groen tapijt uit, twee tuinstoelen erbij .... heerlijk!
De heerlijke maaltijden werden gezellig in de stuurhut genuttigd, het varen gaat immers steeds door!
's-Avonds als de Armira aan de kant ging, zodat ook Rien en Willeke de nacht rustig door konden brengen, werden we
gastvrij ontvangen in de royale woonruimte van de Armira, met een biertje en een wijntje erbij werd er dan nog een poosje
bijgepraat over van alles en nog wat, heel gezellig!

Al met al kunnen we terugkijken op 4 heerlijke, onvergetelijke dagen op de Armira, een belevenis om niet gauw te vergeten!
We zullen tijdens ons verblijf in het hotel aan de Maas in Limburg voortaan heel anders naar de binnenvaartschepen kijken,
dan zullen we in gedachten weer terug zijn op de Armira.

Willeke en Rien, nogmaals heel veel dank en wij wensen jullie voor de toekomst steeds een goede en
behouden vaart toe!

Een hartelijke groet van Piet en Martha (de man van de radijsjes met z'n ambtenaar ....)

Pruttel, pruttel, pruttel......

Een grote wens ging in vervulling: meevaren op een binnenvaartschip! Wat hebben we genoten en wat hebben we veel geleerd! Een prachtige tocht over de Rijn en de Waal van Mannheim naar Dordrecht. Een reis om nooit te vergeten! Rien en Willeke nogmaals heel erg bedankt voor alles! We blijven jullie volgen en hopen tzt nog eens mee te kunnen varen!

Frans Roefs. 24 tot 28 februari 2014

Met een kleiner autootje op het dak kon ik dit jaar wél mee, onder de bruggen van de Duitse kanalen door. En met het laadruim half vol water hebben we dat dus ook gedaan. Samen met het ‘s nachts in het pikkedonker varen waren dat een paar nieuwe ervaringen die ik dit jaar mocht opdoen. Het waren weer fantastische dagen! Graag tot volgend jaar.

"En zo ploeteren we voort," zei Rien regelmatig. Buiten trok een prachtig landschap aan ons voorbij. Ik vond het meevaren een geweldige ervaring.

Dank voor de mooie dagen en het heerlijke eten.

Groeten, Bas

Arnold en Jacintha van Seventer
3 t/m 6 oktober 2013

Wij zijn 3 dagen meegevaren met Willeke en Rien, hebben het heerlijk gehad.
Veel gezien en gehoord over het schippersleven. Het was erg gezellig, we
hebben de dagen in de stuurhut en buiten doorgebracht, 's avonds zaten we in hun woonkamer (hoewel we zelf een prima gastenverblijf hadden). Lekker gegeten en
genoten van de gastvrijheid. Zeker voor herhaling vatbaar.
Willeke en Rien: hartelijk dank en veel
succes met alles en we hopen jullie nog
een keer te zien.

Als je veertig jaren pleziergevaren hebt in het gebied tussen Kopenhagen en Marseille en Berlijn en Londen dan denk je dat je alles wel weet. Niet dus! Een tocht met Willeke en Rien op de Armira naar Ruhrgebied en Mainz is een heel nieuwe, aangename en leerzame ervaring. En wat een geweldige verzorging op een prachtig schip!
Een bekroning van ons varend leven

Wat jullie aan het begin van de reis vertelden, dat het niet of nauwelijks na te vertellen was, klopt absoluut!
Willeke, Rien nogmaals hartelijk bedankt voor deze onvergetelijke dagen op jullie Armira, waar ik jullie vak als binnenvaartschippers heb mogen meemaken.
Wat jullie doen voor de promotie van de binnenscheepvaart is echt uniek, hoewel ik iedereen deze Armira ervaring gun, denk ik eraan om volgend jaar weer een paar dagen te boeken, nu met Yolande.
Willeke, bedankt voor de enorme gastvrijheid aan boord,
Rien wees zuinig op je hoofd,
Tot ziens, en behouden vaart!

Fantastische Drie-landen Reis!

Het was dit jaar opnieuw een geweldige ervaring! Die bijzonder mooie reis van Mannheim, via Rijn, Waal, Nieuwe Merwede, Schelde-Rijn Kanaal, Antwerpen en het Albertkanaal naar het einddoel Zolder (bij Genk in België), waar we maar liefst 2.952 ton granulaat moesten afleveren. Het weer was prima! En de verzorging aan boord liet weer helemaal niets te wensen over. Rien en Willeke heel erg bedankt, en ik wil graag weer in de planning voor 2014!

Beste Rien en Willeke,
Wat heb ik genoten van het meevaren op jullie schip de ms Armira. Het deed mij terug denken aan mijn jeugd. Toen ik als matroos ook op een binnenvaartschip zat.
Het waren drie super leuke dagen, met veel plezier en gezelligheid. Hartelijk dank daarvoor en het eten was op 5 sterren niveau. Een dikke pluim voor jullie. Groeten Dick

Het weekend van 3 maart 2013 was de start van een prachtige reis van Strasbourg naar Lobith. Vier nachten aan boord en dat was echt niet te lang. Wat een gezellige sfeer en wat is dat water rustgevend. Turen, foto's maken kletsen met de schippers, de dagen vlogen om. Over de service is al veel gezegd en dat kan ik alleen maar onderschrijven.

Werkelijk voor herhaling vatbaar. Lekker met de scheepshond Rakker gewandeld. Dank aan matroos Jé, die spontaan de auto aan dek een wasbeurt gaf.

Willeke en Rien, jullie bedankt voor jullie bijdrage aan een geslaagde reis op een schitterend en lux schip. Daar mogen jullie trots op zijn.

TIP voor nieuwe gasten. Kijk even als je de auto meeneemt of je wieldoppen zich laten verwijderen ivm de haken van de kraan. Alu velgen geven nooit problemen.

Mijn foto's geven een heerlijke herinnering aan een niet alledaagse ervaring!

Joop

Een reis van Karlsruhe naar Dordrecht super.

08-02-13 vertrokken en 10-02-13 aangekomen in Dord zoals Rien en Willeke zeggen. Het was een geweldige ervaring, varen van s'morgens 6 uur tot s'avonds 20.00 uur petje af Rien en Willeke. Dat is het echte schippers leven, waar wij als wal mensen geen weet van hebben. Gelukkig heb ik dit allemaal mogen meemaken, ook voor de vele tijd die jullie er insteken om alles goed uit te leggen. En Willeke als je wilt kun je zo een restaurant openen je kookt heerlijk dank je. Veel geluk Rien en Willeke en ik ga nog graag een keer mee. Bedankt voor het fijne weekend.

Gast; Meevaren


Van 21 tot en met 23 september 2012 zijn we meegevaren met de Armira. Er was een warm onthaal door Willeke, Rien, Dennis en Rakker in Duitsland toen we aan boord kwamen. Wat een mooi schip, nooit geweten dat je schoenen uitgaan als je binnenstapt en op sokken kan lopen, zo schoon! Op de Rijn varen geeft een overweldigend gevoel van vrijheid terwijl het mooie landschap als een film voorbij glijdt.

Rien en Willeke, bedankt!

Yolanda en Karin

Het is al weer een tijdje geleden, maar we denken nog regelmatig terug aan de mooie reis die we in juni maakten van Dordrecht naar de Botlek om kolen te laden en vandaar naar Dortmund om te lossen. We kunnen het iedereen aanbevelen, het was een belevenis! We hebben een fotoverslag gemaakt, dat te vinden is op: www.pbase.com/willbakker/armira

Rien en Willeke, nogmaals bedankt voor de mooie trip!

Joke en Will Bakker

Het was jammer dat de Armira met mijn “Metsubsidi” op het dak, niet onder de bruggen van het Wesel-Dateln kanaal door kon. Daardoor eindigde mijn fantastische reis, van Mannheim omhoog naar Karlsruhe en weer omlaag naar Wesel, voor de Friedrichfeldsluis.

Dank jullie wel voor de gezelligheid tijdens deze interessante en mooie trip! En Marl? Waar de Armira bijna elke week een lading kolen bezorgt? Ach . . . Dat zie ik dan misschien volgend jaar wel.

Na mijn veilige thuiskomst wil ik jullie nogmaals bedanken voor de afgelopen meevaardagen. Het was in ieder opzicht geweldig! Om een goed beeld te krijgen van de binnenvaart is dit het ideale middel. Jullie beider kennis en ervaring hebben mij een goed beeld gegeven van jullie bijzondere beroep. Daaarnaast heb ik jullie openheid van zaken bijzonder gewaardeerd. En als laatste was de gastvrijheid en de kookkunst van ongekende orde. Kortom: een echte aanrader. Hartelijke groet, Bernie

Hallo Rien en Willeke,

Ondertussen ben ik weer thuis, na wat chaos en vertraging bij de treinen en een ommetje via Breda. De CD-rom doet het! Mijn huisgenoten waren onder de indruk van de fotoshow. Mooie herinneringen aan een speciale reis. Nu besef ik een beetje wat het betekent min 10 en ijs in het kanaal als je aan boord bent van een binnenschip dat lading moet/wil vervoeren! Ik wens jullie nog veel succes met jullie onderneming.

Groeten uit België,

Martine

Dag Rien en Willeke,
Ik hoop dat het jullie goed gaat met de mooie Armira!
Geen idee waar jullie varen, als er maar gevaren wordt.
De komende weken ben ik weer op honk, als het nog zinvol
is om aan boord te zijn als invaller, dan kun je mij bellen of mailen,
ik heb zo langzamerhand begrepen dat binnenvaart een soort Casinoplay
is, het zij zo.
Dus contact met jullie, heel simpel, telefoon, SMS, mailen.
Heb het contact met jullie zeer gewaardeerd, en zal zeker nog
weer van de partij zijn als dat lukt.
'n Mooie Groet vanuit Puttershoek

Diana en ik zijn hebben er zin in om volgende week 3 dagen bij jullie aan boord te zijn. Op dit moment zijn in jullie in Rotterdam. We dachten nog even jullie in Adelaide Australie te vinden maar dat was het schip "Amira" Stom! Tot woensdag! Jolanda

Hallo,

Ik heb jullie laatst gespot op de Maas. Toevallig typte ik Armira in op Google en kwam zo op jullie site.



Hier heb ik de foto:

http://puredesignnl.deviantart.com/gallery/#/d3l9ksp



Groetjes,

Hallo Rien en Willeke

Allereerst hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag vandaag Willeke en we wensen jullie een gezellige dag.

Afgelopen week heb ik met jullie gevaren en daar zag ik eerst best tegenop, want wie en hoe zijn jullie en hebben we een klick? Maar ik had me absoluut geen zorgen hoeven maken, want je voelt je onmiddelijk thuis bij jullie. Jullie zijn geweldig gastvrij en je kookt prima Willeke. Ik heb drie dagen genoten, het was onvergetelijk. Bedankt en gaan jullie ooit nog in het voorjaar of zomer richting Basel dan gaan Willy en ik graag nog een keer mee!

Met vriendelijke groet,

Geert

Rijngevoel


Terwijl het echtpaar van Veen alweer met kolen onderweg is naar Marl, genieten wij nog na van het “Rijngevoel” na 3 dagen meevaren op hun eigentijds binnenvaartschip. Laden bij Hanau aan de Main (gebr. Grimm), bij Mainz de Rijn op en stroomafvaarts tot Krefeld (lossen).Leeg door naar Duisburg. Het was informatief, zowel technisch als zakelijk alsook boeidend om te kennis te maken met het leven op de vaart van een gezin met opgroeiende kinderen. Veel gezien vanuit de stuurhut, die 16 m omhoog kan (Rien doet dat op verzoek): moderne steden als Frankfurt en Keulen, maar ook het Faller-huisjes-landschap van Taunus en Lorey, de schoonheid van havens en industrieel landschap, oud en vervallen tot hypermodern. We zijn goed verzorgd door Willeke en hebben lekker geslapen en gegeten. Rien en Willeke: bedankt en behouden vaart!

PRACHTIGE REIS



We hebben drie dagen meegevaren met Rien en Willeke van Veen. Het was geweldig. We mochten alles meemaken en meedoen op het schip. De gastrenaccomodatie was ronduit luxe en Willeke kookt heerlijk. Maar we kwamen natuurlijk voor het varen en dat hebben we gedaan. Vanuit het grote stuurhuis hadden we een geweldig uitzicht op rivieren en kanalen. De tocht over het nachtelijk IJ bij Amsterdam was onvergetelijk, Heel veel geleerd over het moderne schippersbestaan, de techniek van het varen, het laden en lossen, verkeersregels op het water, noem maar op. We kunnen dit iedereen aanbevelen die wil weten hoe het is om op zo'n groot en mooi schip te varen. Een ervaring voor het leven.

ODE AAN DE ARMIRA


Mannelijk stoer en vrouwelijk elegant glijdt de Armira naar de bestemming van de dag. Aangestuurd door deze of gene helft van het schippersduo Van Veen.

Een schip zo fris als een dagelijks eitje, hoewel beladen met het zwarte goud dat steenkool heet.

Een samenstel van mens en werktuig dat gastvrijheid biedt aan de passagier, die snuiven en proeven wil van de altijd durende activiteit: het bevaren van kanaal, rivier of meer; het vervoeren van vracht en lading.

Rien en Wiileke, het was een waar genoegen jullie gast te mogen zijn.

Ton van Zanten

Honselersdijk

Rien en willeke die prijs moet wij dat betalen of krijg ik dat als ik mee gaat? is een super idee zeg groetjes en heel veel succes.En het bootje ziet er super uit van jullie.

Dag Rien en Willeke,

Graag zou ik eind maart of in april een week mee willen varen met jullie.Ben zelfstandig ondernemer in de catering branche (www.catering-culinair.nl) maar ik ben mijn loopbaan begonnen op de Stad Goor van Cees en Hannie Wubbeling, na een aantal jaren op zee ben ik later weer terug gegaan naar de binnenvaart en uiteindelijk via de keuken van een hotel voor mezelf begonnen.wel altijd erg geintreseerd gebleven in alles wat met beroepsvaart te maken heeft.graag hoor ik van jullie of er nog een plekje is.

vriendelijke groet,

Marty Fidder

Beste Willeke en Rien, Ik heb het artikel in de Volkskrantmagazine met belangstelling gelezen. Toch even een kijkje genomen op jullie site. Mooie site, hoor. Mijn vader is een schipperszoon. Ik heb als kind een paar keer meegevaren met opa en oma toen zij zelf ook nog vracht voeren. Het zijn in mijn herinnering de fijnste vakanties van mijn leven. Ik hou jullie site in de gaten. Vroeg of laat boek ik een weekje bij jullie aan boord om die oude herinnering weer te doen herleven!! Behouden vaart en moge het jullie voor de wind gaan. Tot ziens, Marjolein

Wat een geweldig idee om gasten mee te nemen.

Ik ben schippersdochter maar mijn vader is 15 jaar geleden overleden. Met zijn sterven viel er een wereld voor mij weg. Nooit meer op de meest vreemde uren in de weer en het gevoel hebben dat je aan de gekte van de regelmaat van de maatschappij ontsnapt. Mijn man heb ik pas na die tijd leren kennen. Hij is altijd heel benieuwd geweest hoe het leven aan boord is, maar ik heb geen varende familie meer dus kon ik het hem niet laten ervaren. Ik weet zeker dat we binnenkort bij jullie iets gaan boeken!!

Hartelijk groet,

Saskia